Het was vies weer die dag. Somber en de regen kwam met bakken uit de hemel. Waar zijn toch die ouderwetse winters gebleven, zoals ik mij kan herinneren van vroeger? Veel sneeuw en ijs om te schaatsen en bijna nooit regen. Of herinner ik me juist alleen de leuke dagen, dus die met sneeuw en schaatsplezier? Hoe dan ook was het vandaag kletsnat en daar moest ik het nu maar mee doen.
Ik was op weg naar wel een leuke afspraak, zo schatte ik in; de verkoop van een nieuwe vrijstaande woning op een mooi rustig plekje aan de rand van een dorp. Een huis van slechts drie jaar oud op een grote kavel, dus waarschijnlijk voorzien van alle luxe en comfort, goede isolatie en wellicht met allerlei duurzaamheidsvoorzieningen zoals aardwarmte, een lucht-/warmtepomp en zonnepanelen. Naar zulke woningen is veel vraag en zeker ook op een grote kavel nog aantrekkelijker voor een grote kopersgroep.
De ruitenwissers stonden in de hoogste stand en ik ging nog langzamer rijden omdat het zicht steeds slechter werd. Gelukkig was het rustig op de weg. Het weer en het vele thuiswerken had hier ongetwijfeld mee te maken. En waar zou je ook naar toe moeten of kunnen in deze gekke tijd?
Na een korte maar intensieve rit kwam ik in de buurt van de woning. De straat was mij niet echt bekend, waarschijnlijk omdat er bijna geen huizen aan stonden. Ik wist dat hier vroeger een klein oud boerderijtje had gestaan en dat het huidige huis recent was neergezet nadat het oude was gesloopt. Iets wat vaker voorkomt omdat een renovatie soms duurder is dan nieuwbouw.
Ik draaide de oprit op, die er niet bepaald strak bijlag. Hier en daar lagen wat losse stenen en puin en stond er flink wat water op de zanderige aangereden grond. Ik zocht de droogste plek van de oprit op en parkeerde daar mijn auto, pakte mijn dossier en stapte uit. Ondertussen deed ik mijn mondkapje op, waarbij mijn bril natuurlijk weer prompt besloeg.
Mijn schoeisel bleek niet echt geschikt te zijn voor de oprit. Water en zand kwamen tot halverwege mijn schoenen en ik liep op mijn tenen naar de voordeur om niet uit te glijden. Daar lag gelukkig welgeteld één tegel voor de deur. Zo kon ik mijn schoenen een beetje schoonstampen zodat ik niet alle bagger het huis inliep. Door mijn beslagen bril zag ik toch dat de voordeur zeer sober, zeg maar gerust simpel, was uitgevoerd. Het leek wel een binnendeur maar dan met een grote deurknop erop.
De bel kon ik niet vinden en daarom klopte ik maar hard op de deur. Hopelijk zou de eigenaar mij horen. Ik stond in de regen en ik moet zeggen dat mijn humeur er niet beter op werd. Na een tweede keer, misschien wel wat ongeduldig, kloppen, ging de voordeur open.
Een wat oudere mevrouw keek mij vriendelijk aan. Door haar pretoogjes veranderde mijn sombere gevoel gelukkig weer snel in een vrolijker stemming. “U had wel direct door mogen lopen hoor”, zei de mevrouw die zich, natuurlijk zonder een hand te geven, voorstelde als Marie. “Kom toch verder. Mag ik Bart zeggen?” vroeg ze. “Tuurlijk mag u dat, graag zelfs.” “Maar dan wil ik graag dat jij mij ook met je aanspreekt, Bart.” Dat beloofde ik natuurlijk.
“Kom snel binnen want het is geen weer om lang buiten te blijven.” Ik keek zoekend rond naar een deurmat. Ik zag er geen, ook niet toen ik over mijn bril verderop de gang in keek. Ik vroeg er dus maar naar. “Die is hier niet nodig hoor”, antwoordde Marie verrassend genoeg. Ik volgde haar het huis in, ondertussen voorzichtig achterom kijkend naar de sporen die ik achter liet.
Ik moet zeggen dat ik vloersoort niet helemaal thuis kon brengen. Het was van een voor mij onbekend materiaal, die ik in het halfdonker maar amper kon zien. Het voelde wat verend aan en ik meende te zien dat hij ook niet heel schoon was.
We liepen via een opening door een wand, waar misschien nog wel een deur in moest, naar een andere ruimte. Ik zag al snel dat dit niet een standaard woning was; er brandde nauwelijks verlichting, wel een houtkachel en meubilair stond er amper.
“Ga gerust even zitten”, zei Marie. “Wil je een kopje thee?” Ik liep naar iets wat op een stoel leek maar net voor ik wilde gaan zitten, zei Marie snel dat het een kastje was en wees ze op een stapel kussens met een houten plank als rugleuning.
“Ja lekker, ik lust wel een kopje thee”, zei ik terwijl ik voorzichtig op de kussens ging zitten met mijn rug tegen de houten plank. Het zat niet echt comfortabel, sterker nog ik kreeg meteen last van mijn rug. Dit gaat niet lukken, dacht ik bij mezelf en ik probeerde zo goed en kwaad als het ging weer op te staan. Ik liep in de richting waar Marie naar toe was gegaan en zag haar in een hoek bij een kastje staan. “Heb je misschien een houten eettafelstoel voor mij of iets dergelijks?” vroeg ik haar. “Ik heb twee hernia’s gehad en die stoel is niet heel erg goed voor mijn rug.”
“Oh wat vervelend voor je”, zei Marie welgemeend. “Ga maar op dat kastje zitten als je dat makkelijker vindt. Hij is niet groot maar kan jouw gewicht net dragen denk ik.” Ik was zo van alles onder indruk dat de opmerking over mijn gewicht pas later tot mij doordrong. Een pijnpuntje.. Het kastje zat gek genoeg prima, zeker vergeleken met de stoel en Marie kwam met twee kopjes thee aanlopen, waarvan ze er een naast mij op de grond zette.
“Wat vind je van mijn wonig?” viel ze met de deur in huis. “Tja, ik heb natuurlijk nog maar weinig gezien maar het leuke is dat je geen standaard woning hebt”, hoorde ik mezelf zeggen. “Ja veel mensen snappen niets van mij en hoe ik woon. Ze vinden het raar maar jij kijkt daar gelukkig doorheen”, zei ze vrolijk. Ik knikte en voelde ergens dat dat waar was. Ik was benieuwd naar haar verhaal.
Ze begon enthousiast te vertellen over haar bijzondere huis dat geheel uit natuurlijke materialen was opgetrokken en een indeling had die bestond uit één grote open ruimte en de gehele begane grond betrof. In de ruimte stonden enkele halve wanden van ongeveer twee meter hoog. Nergens deuren behalve de voor- en achterdeur en voor de rest veel gordijnen. Deze fungeerden als afscheiding tussen twee “kamers”. Er was een houtkachel voor de verwarming en een zonneboiler voor het warmwater. Verder een eenvoudige douche en wc en een uiterst simpele keuken, bestaande uit een aanrechtblad en twee kastjes. De tuin stond vol doorgeschoten onkruid en er lagen een paar platte stenen die waarschijnlijk samen een soort terras moesten vormen.
Het leuke van ons vak is dat je altijd nieuwe situaties en dingen tegenkomt en dit was er weer zo een. Marie vertelde dat ze haar hart achter na wilde en daarom van plan was te verhuizen naar een commune-achtige plek in Zuid-Frankrijk. Heerlijk vrij, geen verplichtingen en zelfvoorzienend. Kortom vrijheid, blijheid. Dus niets van het alles waar u en ik ons dagelijks zorgen om maken. Hoe heerlijk zou dat zijn!
Met de opbrengst van de verkoop van haar huis wilde ze zichzelf de rest van haar leven kunnen bedruipen want veel had ze dus niet nodig om gelukkig te zijn.
We liepen een rondje door en om het huis en ze was nieuwsgierig naar de waarde. Onder het lopen gingen er veel gedachten door mijn hoofd. Dit huis was zo anders dan wat de meeste mensen zoeken of kort gezegd: hoe kon ik hier een koper voor vinden? Lopen er nog meer ‘Maries’ rond en zijn die dan ook in staat deze woning te kopen?
Ik noemde haar het bedrag waarvoor ik serieus dacht het huis te kunnen verkopen en ze keek me verheugd aan. “Dat zou geweldig zijn Bart”, zei ze verrukt. “Dan hoef ik me echt nooit meer zorgen te maken.” Ik gaf wel duidelijk mijn bedenkingen weer, die ze zich gelukkig ook volledig kon voorstellen. “Maar voor elke woning is een koper te vinden en dit is mijn vak, dus dit gaat ook lukken.”
We gingen van start en zelfs het maken van de foto’s enkele dagen later was niet standaard. Hoe breng je de sfeer van deze woning op een goede manier over en wat vindt de doelgroep belangrijk om te zien? De tuin was door het hoge onkruid, waar volgens Marie echt wel bijzondere planten tussen zaten, nauwelijks te overzien, laat staan te fotograferen. Maar ik deed mijn best.
Er werd een verkoopbrochure gemaakt en we gingen zoals altijd eerst met ons zoekersbestand aan de slag voordat we de woning op Funda plaatsten. Er kwamen verrassend genoeg als snel enkele bezichtigingen en ik moet zeggen dat het leuke rondleidingen waren. Sommige kijkers waren echt verrast over de materiaalkeuze en indeling (of eigenlijk het ontbreken daarvan) en werden tijdens het rondlopen steeds enthousiaster. Anderen gingen rekenen wat ze nog allemaal moesten doen om de woning voor hen acceptabel te maken en voorzagen te hoge kosten.
De laatste bezichtiging was met een oudere heer uit het midden van het land. Hij wilde graag rustiger wonen en alles gelijkvloers zonder in een appartement terecht te komen. Hij wilde het natuurhuisje, zoals hij het noemde, graag eens nader bekijken. Hij nam alles goed in zich op en stelde enkele technische vragen die blijk van kennis en kunde gaven. Ik informeerde naar zijn werk maar hij gaf alleen aan dat hij gepensioneerd was zonder er verder op in te gaan.
Na de leuke rondleiding namen we afscheid en hij zou zich melden als hij verdere interesse had. We informeerden Marie en ze zou net als wij afwachten of er nog enkele andere kijkers zouden reageren.
Maar dat hoefde niet want de heer in kwestie meldde zich na twee dagen met een meer dan uitstekend bod zonder voorwaarden en een voor de verkoopster passende aanvaarding. De deal werd gesloten en de koopovereenkomst ondertekend. Want zo snel gaat het in deze tijd.
Bij het ondertekenen op ons kantoor (de coronamaatregelen waren op dat moment weer even versoepeld) was Marie natuurlijk nieuwsgierig naar de koper en was ze benieuwd of hij er een zelfde soort levensstijl op nahield als zij.
De man keek haar vriendelijk aan en zei op een hele rustige toon: “Mevrouw Marie ik ben altijd timmerman geweest en nu gepensioneerd maar ik verveel me rot. Door uw woning te kopen kan ik weer heerlijk aan de slag en alles precies zo maken als ik zelf wil. Ik kan me in enkele van uw keuzes vinden maar helaas niet in alles, als u dat niet erg vindt. Maar het wordt zeker mooi maar wel met echte wanden, meer deuren en wat meer comfort.” Marie keek de man lachend aan. “Ik kan me het helemaal voorstellen en ik zou het huis graag in de toekomst nog een keer willen bekijken als u klaar bent en ik weer in het land ben.”
“Dan blijft u een nachtje logeren waarbij u op precies dezelfde plek slaapt als nu want daar ga ik de logeerkamer maken!”
Veel Leesplezier,
Bart Fehse
