Het was vrijdagmiddag 23 december, bijna kerst. Het sneeuwde hevig, het was een paar graden onder nul en ik trok de rits van mijn jas verder dicht, wat een weer. Wel mooi deze sneeuw met kerst, maar om te werken, en vooral om een bezichtiging te doen bij een boerderij, dat was wat minder.
Ik had vanmorgen het weerbericht gehoord en, gezien de afspraken in de agenda, mijn bergschoenen maar aangetrokken. Niet zo charmant in combinatie met een heuse parka, maar je moet wat met dit weer. De bezichtiging was om 16.30 uur, hartstikke donker en zoals gezegd met flinke sneeuwval waarbij het ook nog waaide. De verwachting was dat het geheel zou uitmonden in een kleine sneeuwstorm.
Ik liep snel van de auto naar de achterdeur van de boerderij en ging naar binnen. De alleraardigste eigenaresse zat bij de houtkachel, de enige bron van warmte in het pand. De boerderij was onverbouwd met nog de oude bedsteden erin en ook de antieke schouw met de “witjes” was in tact gebleven. De locatie was super en de boerderij werd omgeven door een prachtige tuin met een forse (zwem)vijver, de trots van de eigenaresse. Geen vissen maar veel kikkers en naar het scheen hele bijzondere waterplanten. Vooral de diepte van de zwemvijver maakte indruk en de eigenaresse zwom er zomers dan ook elke dag in. Nu was er van al dat moois, want ook de tuin mocht er wezen, niets te zien. Alles was bedekt onder een dikke laag sneeuw van wel 30 cm.
We zaten lekker warm bij de houtkachel totdat de kijkers arriveerden. Het jonge stel kwam uit de buurt en kwamen al voor de tweede keer kijken. We hadden net hun eigen woning verkocht en gezien de eisen die ze stelden voldeed de oude boerderij voor een heel groot gedeelte aan hun wensen. De eigenaresse, en ik ook natuurlijk, was erg nieuwsgierig of het wat ging worden.
Na een leuke spontane wederkennismaking stelde ik voor om het geheel opnieuw te gaan bekijken. De eigenaresse bleef lekker bij de houtkachel zitten. “Zullen we eerst maar de boerderij van binnen bekijken, dan gaan we straks wel naar buiten. Misschien is het dan ook nog gestopt met sneeuwen”.
Zo gezegd zo gedaan. De jonge mensen waren leuk enthousiast over de boerderij en zagen de vele mogelijkheden die het pand bood. Met een weliswaar flinke verbouwing konden ze een prachtige combinatie van het moderne comfort met de nog aanwezige fraaie authentieke elementen maken. En dat is nu juist waar ze naar op zoek waren.
Na een klein uurtje door de boerderij te hebben gezworven en alles goed te hebben bekeken, kwamen we weer terug in de keuken bij de eigenaresse en de houtkachel. “Eerst maar een kopje warme choco voordat jullie naar buiten gaan?” vroeg de eigenaresse zeer vriendelijk. “Nou graag”, zeiden we gedrieën in koor. Geen van ons stond echt te trappelen om de inmiddels pittige sneeuwstorm in te duiken. Na de warme choco was het moment daar. “De tuin kunnen we wel overslaan”, zeiden de kijkers, “daar zien we nu toch niet veel van gezien het weer, maar de schuur willen we graag nog even zien. We hebben ook nog de hond in de auto zitten, mogen we die straks nog even ophalen?” vroegen ze aan de eigenaresse. Dat was natuurlijk geen probleem.
De achterdeur waaide bijna uit mijn handen toen ik deze open deed en vlug schoot het jonge stel langs me heen naar buiten. De storm was enorm toegenomen en bulderde over ons heen. We konden ons maar nauwelijks verstaanbaar maken en liepen snel naar de schuur die zo’n 50 meter van de boerderij af stond.
Met een plakkaat sneeuw tegen onze jassen aangeplakt kwamen we bij de schuur. Gelukkig even droog en uit de wind stonden we bijna hijgend bij te komen.
De schuur hadden we snel bekeken en we zouden terug naar de boerderij. “Ik haal even de hond uit de auto”, zei de vrouw “en dan pak ik gelijk een kleinigheid voor de eigenaresse dat we voor haar hebben gekocht”. “Ik loop wel even met je mee”, zei haar man, “we zien je zo in de boerderij Bart”. “Moet ik niet even meelopen?” vroeg ik nog, maar dat was niet nodig.
Ik deed de deur open en de twee schimmen verdwenen snel in de duisternis en kou. Ik zag ze nog net linksaf via de kortste route door de tuin naar de oprit lopen. Snel liep ik naar de boerderij. Halverwege drong pas tot me door dat ze dwars door de tuin waren gelopen met daarin jawel, de zwemvijver!! Ze zouden toch niet ……Ik riep heel hard maar de storm blies mijn geluid weg.
Rennen Bart, rennen en kijken of er nog wat te redden valt. Ik zette het op een lopen ook door de tuin maar langs de vijver om maar zo snel mogelijk bij hen te zijn. Een enorm gekraak dat boven de storm uitkwam deed mij stoppen te lopen. Nee toch!!! Ik voelde langzaam het steenkoude water mijn kleren binnen dringen. Mijn adem stokte en voordat ik het wist stond ik tot aan mijn middel in de zwemvijver. Zelden zo een verbijsterd gevoel gehad.
Met veel moeite en geworstel kroop ik uit de vijver op het “droge”. Wat een ellende. Ik sjokte naar de achterdeur van de boerderij en stapte tot op het bot verkleumd naar binnen. De eigenaresse en kijkers zaten vol verbazing naar mij te kijken. “We maakten ons al zorgen waar je bleef!” stamelde de eigenaresse die snel een stoel bij de houtkachel voor mij klaar zette.” Was je de zwemvijver vergeten?!”
Prettige kerstdagen!!
december 2011
jaargang 15 nr 8
