Daar zaten we dan; een echtpaar van rond de 60 jaar en ik heerlijk onder een parasol in een prachtige tuin met veel bloemen en planten op een mooie nazomermiddag. “We hebben je eigenlijk met tegenzin gebeld, maar ik denk dat we geen andere keus hebben”, zei de aardige man.
Ik kende de mensen vanuit het verleden toen zij 10 jaar geleden deze mooie boerderij kochten. Ze woonden destijds in Haarlem en wilden graag naar Drenthe. Na een heftige tijd die met het opbouwen van een zaak en het stichten van een gezin gemoeid ging, waren ze na 25 jaar uitgeblust. De kinderen de deur uit en na een lang besluitvormingsproces de zaak verkocht. Eindelijk tijd om het lekker rustig aan te doen en te gaan genieten van het leven. Twee grote en lang gekoesterde wensen moesten in vervulling gaan, nee geen lange vakantie maar een mooie Saksische boerderij in Drenthe en een zeilboot in Friesland. De boerderij moest de rust en voldoening gaan geven om ergens lekker rustig te wonen, veel privacy maar niet afgelegen met een grote inpandige werkruimte en een mooie tuin. Zij was binnenhuisarchitect en kon op die manier uiting geven aan haar hobby binnenshuis en hij was handig en kon lekker knutselen in zijn werkruimte. Samen wilden ze gaan tuinieren rond de boerderij. De zeilboot was ook voor beide een groot verlangen. Dat hadden ze tijdens enkele zeilweekenden ontdekt en ze wilden zich verder gaan ontwikkelen in de zeilsport. Eerst een geschikte boot kopen, lekker veel ervaring opdoen in Friesland, dan de rest van Nederland en misschien dan nog eens ……?
Ik had ze de afgelopen tien jaar diverse malen gesproken en altijd glommen ze van plezier. Ze hadden hun draai helemaal gevonden. Alles was gegaan zoals ze het zich hadden voorgesteld. Het wonen beviel zeer goed, zij was kleinschalig verder gegaan met de binnenhuisarchitectuur, hij was veel in de tuin en ze waren beide actief bij het dorpsleven betrokken. De zeilboot was gelijk na de verhuizing aangeschaft en het zeilen werd druk beoefend.
Ik schrok van de zin die was uitgesproken, “we hebben je eigenlijk met tegenzin gebeld”. Zulke zinnen voorspellen meestal niet veel goeds en als mens denk je dan gelijk aan allerlei onheil. “Kijk Bart, je weet dat we het hier geweldig naar ons zin hebben en eigenlijk zouden we hier nooit meer weg willen. Samen oud worden op ons stekkie en met al die ontzettend aardige mensen om ons heen lekker verder genieten, maar die andere hobby heeft grootse vormen aangenomen. Aan het zeilen beleven we zoveel plezier dat we daar eigenlijk meer tijd aan willen besteden. We zijn gegroeid in het zeilen en gaan steeds verder weg. Naar Engeland, naar de Azoren en we willen eigenlijk nog verder, maar de boerderij wordt dan een last in plaats van een lust. We zijn steeds afhankelijk van diverse mensen die de boerderij en met name de tuin wat bijhouden. We zouden eigenlijk het liefst het hele vaarseizoen op pad gaan met onze zeilboot en dan in het najaar weer terugkeren hier in het dorp. Kortom de combinatie van de boerderij met die geweldige, maar ook grote tuin en het daarmee gepaard gaande werk en het zeilen is niet meer op te brengen. En dus moeten we maar gaan verkopen hoe zeer het ons ook spijt.”
“Een kleiner huis met een kleinere tuin of misschien wel een appartement is een betere oplossing. We hebben al vele nachten er van wakker gelegen maar we moeten wat, en nu kunnen we het nog doen. Ja, ja we worden natuurlijk wel steeds ouder.” Wat moet je daarop zeggen, de redenatie is helder en duidelijk en de beslissing wel overwogen, maar een huis verkopen terwijl mensen het daar zo naar hun zin hebben geeft natuurlijk een minder bevredigend gevoel.
De verkoop werd in gang gezet en er was direct een gezonde belangstelling voor de boerderij. Zeer geïnteresseerd was een jong stel uit de regio die een combinatie van wonen en werken zocht terwijl de boerderij in verband met de kinderen niet te ver van het dorp mocht liggen. Zij moesten eerst hun woning nog verkopen maar gaven aan serieus geïnteresseerd te zijn. Het viel de verkopers zwaar. Natuurlijk was het besluit weloverwogen en natuurlijk lagen de feiten duidelijk, maar het idee alleen al dat zij de boerderij en deze geweldige plek moesten gaan verlaten deed hen zeer en viel hun steeds zwaarder. Zeker in deze periode (de winter kwam er al weer aan) wanneer ze niet op de zeilboot zaten, genoten ze van de ruimte in de boerderij en de fraaie natuur eromheen. We hadden regelmatig even contact en je zag ze twijfelen. Ook hun uitspraken wezen meer en meer op de vertwijfeling en ik betrapte mezelf erop dat het me niet zou verbazen wanneer ze de verkoop zouden stilleggen. Tijdens een bakje koffie op kantoor besloot ik ze het maar op de man af te vragen. De reactie was zoals verwacht en zij barstte in tranen uit. Natuurlijk wilden ze graag zeilen maar hier was ook hun lust en hun leven. Ze realiseerde zich dat dat een luxe probleem was, maar ook dát is een probleem en de worsteling was stevig. “Denk er nog maar rustig over na en doe geen dingen waar je spijt van krijgt”, was het enige wat ik tegen ze kon zeggen.
Een week later had ik een gesprek met een gepensioneerd echtpaar dat vier jaar geleden naar Spanje was verhuisd. Alles verkocht in Nederland en ‘op naar het zonnige zuiden’ was toen het motto. ‘s Winters was het daar heerlijk maar zomers was het veel te warm, ze misten Nederland en dan met name de kleinkinderen. Iets leuks in Nederland terugkopen of huren voor de zomerperiode dat leek ze wel wat. Wat ze wel een probleem vonden was het beheer en onderhoud in de winter als ze er niet waren. En ze zagen de bui al hangen omtrent de zorgen die daar weer mee gemoeid waren. Ze wilden dus het liefst huren maar ja welke woningen zijn te huur juist in de zomermaanden behalve dan natuurlijk allerlei vakantiewoningen.
De combinatie was onverwachts maar wel doeltreffend. We brachten het gepensioneerde echtpaar in contact met de “zeilers” en binnen de kortste keren was er een klik tussen de twee stellen. De “zeilers” lekker gedurende de zomer op pad terwijl de “Spanjaarden” heerlijk op de boerderij vertoefden en in de winter draaide alles weer terug naar het normale leven.
Nog elke keer als ik de eigenaresse van de boerderij tegenkom zwaait ze en roept “je houdt de verkoop tegoed hoor, maar dat gaat nog wel even duren!!” Mooi hè?
juni 2011
jaargang 15 nr. 4
