De zomer was eindelijk aangebroken en hoe! Meteen volop zon en 25 graden, heerlijk. Ik was onderweg naar een prachtige woning. Nou ja.. woning? Het was eigenlijk meer een landgoed. Ruim vijftien jaar geleden verkochten wij deze parel uit de regio aan twee uiterst vriendelijke, wat oudere, mensen. Ik weet het nog goed want het was het duurste object dat we tot op dat moment hadden verkocht en laten we eerlijk zijn: dat soort dingen blijven je bij.
Door het prachtige weer was het extra genieten om het statige toegangshek open te zien zwaaien en de kronkelende oprijlaan van het landgoed op te rijden. Steeds verrast door wat er achter elke kronkel aan uitzicht tevoorschijn kwam. Zo reed ik langs zeer oude enorme rododendrons en machtige bejaarde beukenbomen die tot in de hemel leken te groeien voor ik uiteindelijk bij het grote huis aankwam. Ik parkeerde aan de achterzijde bij het grote garagegebouw waar ook de twee auto’s van de eigenaren buiten stonden.
Omdat ik ze goed kende, besloot ik om via de oude personeelsingang aan de achterkant naar binnen te lopen. Eenmaal binnen hoorde ik een stem en ik liep verder door de imposante hal richting de keuken waar het gepraat vandaan kwam. De eigenaresse zat daar op een schommelstoel en keek me al pratend vriendelijk aan. Ze was natuurlijk wat ouder geworden en had nu prachtig lang grijs golvend haar. Op haar schoot zat een klein meisje van amper twee jaar oud, die met kleine oogjes naar haar keek. De eigenaresse, we noemen haar Trudy, sprak rustig verder terwijl ze mij gebaarde ook aan de tafel te komen zitten. Het meisje ging zo op in het verhaal dat Trudy vertelde, dat ze mij niet eens opmerkte. Ze vertelde met zachte stem een sprookje over twee eekhoorntjes, Knabbel en Babbel, die blijkbaar grote avonturen meemaakten. Hun huisje in de boom werd omgehakt terwijl ze net rustig een kopje beukennotenkoffie zaten te drinken. Met alle gevolgen van dien…
De ogen van het meisje werden zwaarder en zwaarder en vielen uiteindelijk helemaal dicht. Tevreden keek Trudy naar het meisje terwijl ze langzaam opstond en haar in een reisbedje in de hoek van de keuken legde. “Zo, die slaapt. Wat leuk je weer te zien Bart”, zei ze terwijl ze naar me toeliep om me de hand te schudden. “Insgelijks”, fluisterde ik terug. “Als ze slaapt dan slaapt ze ook echt, dus je hoeft echt niet zo zacht te praten hoor”, antwoordde Trudy lachend.
Ze vertelde dat ze vandaag onverwacht op haar kleindochter paste omdat haar dochter plotseling op haar vrije dag toch moest werken. “Ja, en dan ben je als opa en oma gewoon even nodig”, zei ze met een glimlach. Ze vroeg hoe het met me ging en terwijl ik dat vertelde, schonk ze een bakje koffie in. Ik was natuurlijk ook nieuwsgierig hoe het met hen ging en of haar man ook thuis was. “Theo komt er zo aan. Die moest nog even snel douchen en zich omkleden want hij heeft de hele ochtend in de tuin gewerkt.” En terwijl ze de woorden uitsprak, hoorde ik de traptreden kraken en verscheen Theo in de keuken. Ook hij begroette mij enthousiast en ging erbij zitten aan de keukentafel.
Ze vertelden dat ze de afgelopen vijftien jaar geweldig hadden genoten van het landgoed en er met veel plezier hadden gewoond. En zeker blij waren dat ze destijds vanuit een ander deel van het land hiernaartoe gekomen waren. Maar nu ze ouder werden, zou wat minder werk in en om het huis wel beter uitkomen. Ze wilden wat makkelijker weg kunnen en, met het oog op de toekomst, wat dichter bij de voorzieningen wonen.
Ze hadden een prachtig penthouse gezien in een stad in het midden van het land en dat leek ze wel wat. Op mijn vraag of de overgang van een landgoed naar een penthouse niet heel erg groot zou zijn, keken ze me beiden glimlachend aan. “Klopt helemaal Bart, maar ook daar hebben we aan gedacht. We willen er een klein appartement aan de kust bijkopen zodat we ook van de zee en het strand kunnen genieten. Zo kunnen we een beetje ons buitenleven in stand houden.” Tja, een mooie oplossing. Ik kon niet anders zeggen. “Maar”, vervolgde Theo het verhaal, “we willen wel eerst dit huis verkopen om geen financieel risico meer te lopen op onze leeftijd. Dus Bart, ik zou zeggen: doe je best!”
Nadat we het huis, de bijgebouwen en de parkachtige tuin bekeken hadden en alle administratie hadden doorgenomen, ging ons kantoor met de verkoop aan de slag. In ons bestand van zoekers was er een aantal dat wel interesse zou kunnen hebben. In overleg met de verkopers besloten we deze groep eerst te benaderen alvorens Funda en dergelijke in te schakelen. Vier kandidaten werden door ons uitgenodigd voor een bezichtiging en al snel daarna vonden de rondleidingen plaats.
De kijkers waren allemaal onder de indruk van het landhuis en vooral een jong stel uit Zandvoort was erg enthousiast. Dit leuke koppel was niet aan het Westen gebonden en ze zochten vooral rust en ruimte. Het digitaal thuiswerken was voor hen dé oplossing om niet meer perse in de drukte dicht bij hun werkgevers te hoeven wonen. Ze hadden een kinderwens en hun huidige appartement was daar minder geschikt voor. Kinderen moeten lekker in de tuin kunnen spelen en niet eerst met de lift naar beneden voordat ze op straat zijn, was hun insteek.
Na nog een tweede bezichtiging en een onderhandeling, werd het landgoed aan het stel verkocht. Theo en Trudy waren opgetogen dat het huis zo snel was verkocht en ook nog aan zo’n leuk koppel. De aankoop van het penthouse kon nu beginnen, dachten ze, maar helaas. Het penthouse was, net zoals hun landgoed, snel verkocht en dus niet meer op de markt. Ze zochten verder maar kwamen niets van hun gading tegen en raakten naarmate de tijd verstreek steeds meer in mineur. Er zou toch een geschikte woning te vinden moeten zijn, zou je zeggen?
De kopers wilden enkele updates in het statige landgoed doorvoeren en maakten daarvoor al plannen. Daarom kwamen ze regelmatig bij Theo en Trudy en ook op ons kantoor langs. Ze deden zelfs het verzoek of de overdracht van het huis vervroegd kon worden want ze wilden graag zo snel mogelijk opknappen en verhuizen. Ik vertelde hen dat de verkopers nog niet iets anders hadden gevonden en dat een vervroeging van de overdracht waarschijnlijk niet tot de mogelijkheden zou behoren.
“Hebben jullie het appartement in Zandvoort al verkocht”, vroeg ik hen. “Nee Bart, de verkopen gaan daar zo snel dat we er pas mee willen starten als we verhuisd zijn.” Ik was natuurlijk nieuwsgierig of hun appartement iets voor Theo en Trudy zou kunnen zijn. Zij wilden tenslotte ook wat aan de kust hebben, maar het koppel gaf aan dat hun appartement wel een beetje aan de dure kant zou zijn om erbij te hebben. Ook Theo en Trudy waren niet enthousiast want ze wilden eerst weten waar hun penthouse zou liggen om dan te bepalen waar ze een klein appartement aan de kust zouden kopen.
Twee weken later kwamen Theo en Trudy onverwachts met een ‘big smile’ en een grote taart ons kantoor binnen. De taart werd op de balie gezet met de opmerking dat wij die wel verdiend hadden. “Nou hartstikke leuk dat jullie zo tevreden zijn over onze dienstverlening”, zei ik een beetje verbaasd en ik nodigde ze uit voor een kopje koffie.
“Deze taart krijg je van ons maar de nieuwe eigenaren van ons landgoed kun je een courtage-rekening sturen”, sprak Theo. Ik keek ze vragend aan. “Wij zijn na jouw opmerking toch maar eens langs gegaan in Zandvoort en waren stomverbaasd”, reageerde Trudy opgetogen. “Hun appartement bleek een heel fraai penthouse op de boulevard te zijn. Precies wat wij zochten! Natuurlijk behoorlijk aan de prijs maar omdat we nu niet twee woningen nodig hebben, was het ook prijstechnisch interessant. Na een leuke gezamenlijke borrel bij hen thuis zijn we het eens geworden en dus heb je naast ons landgoed ook een penthouse in Zandvoort verkocht.
Gefeliciteerd kerel, namens ons alle vier!!”
Soms zijn dingen simpeler dan je denkt.. Heerlijk!
Veel leesplezier!
Bart Fehse
