U kent ongetwijfeld iemand in uw omgeving als meneer D.; altijd alles netjes op orde, de auto keurig gewassen, het huis schoon met de meubelen netjes op zijn plaats, de schilderijen recht aan de muur, de tuin strak met keurig gemaaid gras en de heggen in een rechte lijn geknipt én natuurlijk geen blad op de bestrating. Daarbij altijd uitstekend op alles voorbereid en de zaken goed vooraf uitgezocht. Een man van weinig risico. ‘Meten is weten’, zegt hij dan ook altijd. Kortom, alles goed en gedegen voor elkaar!
Een gesprek met hem verliep altijd plezierig, al gaf hij wel altijd erg veel details maar dat bracht zijn aard met zich mee. Tot in de puntjes alles verzorgd maar ook tot in de puntjes alles verteld. Zijn vrouw moest er altijd een beetje om lachen. Ze kende haar man ondertussen wel en vond het, zoals ze zelf zei, wel makkelijk.
Ik leerde meneer en mevrouw D. kennen bij een bezichtiging van een leuk idyllisch landhuisje, omringd door een bosperceel en landerijen aan de rand van een dorp. Een rietgedekt huis met een mooi gastenverblijf ernaast en bereikbaar via een romantisch slingerende oprijlaan met een houten bruggetje over een klein beekje. Hoewel het huis in de ogen van meneer D. te wensen overliet, was dit wel helemaal zijn plek. Het was mooi (verkoop)weer. Lekker zonnig maar niet te warm en de bomen waren in dit jaargetijde op hun mooist; geheel vol in het blad maar ook nog fris groen. We liepen genoeglijk rond en meneer D. maakte vele aantekeningen in zijn opschrijfboekje. Dit boekje was zijn heiligdom, vertelde mevrouw D. mij. Hij droeg het altijd bij zich en maakte er vele aantekeningen in over van alles en nog wat, die hij dan later op zijn computer ging uitwerken. Zo ook nu; alles wat hij van belang achtte, schreef hij op en maakte, indien mogelijk, een bijbehorende foto.
“Meneer Fehse,”zei hij formeel, “ik kan kort zijn. Deze plek staat ons geweldig aan maar het wordt voor mij wel een project, want aan het huis zelf moeten we nog veel gaan doen. Dat betekent dat ik een flink aantal stappen moet zetten om tot een beslissing te komen. Er is overleg nodig met de gemeente, de architect, de aannemer, de binnenhuisarchitect, de tuinman en ga zo maar door. Maar ik vindt het de moeite waard, dus als ik de tijd krijg…” Na wat verder praten en in overleg met de eigenaar besloten we hen twee maanden de tijd te geven om alle zaken zorgvuldig uit te zoeken.
Er volgden nog vele, vele bezoeken van meneer D. en de eigenaar werd er soms een beetje moe van maar hield steeds het gewenste einddoel voor ogen, namelijk de verkoop van zijn woning. Als mevrouw D. mee kwam, nam ze altijd wat mee voor de eigenaar want zij voelde zich hierdoor wel wat bezwaard. Uiteindelijk waren alle vragen beantwoord en was alle benodigde informatie boven tafel en de deal werd naar ieders tevredenheid afgerond; de verkoop ging door! Wel had de koper bedongen dat hij om tijd te winnen de verbouwing mocht uitvoeren voor de uiteindelijke overdracht. Hiermee had de verkoper gelukkig geen moeite.
Zes maanden later was de overdracht een feit en stond ik samen met de eigenaar te wachten op de kopers voordat we naar de notaris gingen. Het huis was werkelijk een plaatje geworden en het echtpaar D. had de hoog gespannen verwachtingen meer dan waargemaakt. De auto van meneer en mevrouw D. draaide de oprijlaan op met een hele grote verhuiswagen achter hen aan. Deze keerde op de weg en de oplegger werd achteruit de oprijlaan ingedraaid om zijn weg verder over de oprijlaan te vervolgen. Plots trapte de chauffeur op de rem en sprong uit zijn cabine. De eigenaar, de kopers en ik liepen naar de chauffeur toe om te kijken wat er aan de hand was. De chauffeur wees op de houten brug en zei dat hij daar echt niet overheen kon. Meneer D. keek de chauffeur ongelovig aan; dacht de man nu werkelijk dat hij daar geen rekening mee had gehouden? Hij had het keurig berekend en hij haalde zijn opschrijfboekje te voorschijn om te bewijzen dat de chauffeur zich geen zorgen hoefde te maken. De man was overbluft, gaf zich gewonnen en klom in de cabine om verder achteruit te rijden.
Het geluid van scheurend hout was oorverdovend en de klap waarmee de brug doormidden brak zo mogelijk nog harder. De gehele achteras van de oplegger verdween in het water en de oplegger stond volledig scheef achter de cabine. De chauffeur klom wederom uit zijn wagen en schopte hard tegen de voorbanden terwijl hij zich hardop afvroeg hoe hij zo stom had kunnen zijn. Wij allen waren natuurlijk ook flink onder de indruk van het voorval en geschrokken sloeg meneer D. zijn opschrijfboekje weer open. Opeens kwam er een hartgrondig gegrom uit zijn keel. “O nee hè, moet je kijken,” riep hij uit, en hij liet ons een ingewikkelde formule zien. “Ik heb bij de berekening van de draagkracht de komma verkeerd gezet. Tjonge, wat stom zeg van mij.”
Om een lang verhaal kort te maken, bood meneer D. zijn verontschuldigingen aan de chauffeur aan en werd er een kraanwagen geregeld, waarvan meneer D. de kosten betaalde.
Een paar weken later kwam ik mevrouw D. tegen op de fiets en ik stopte even om te horen hoe het met ze ging. “Geweldig, we hebben het zo naar onze zin”, zei ze vrolijk als altijd. “En weet je Bart: Henk is een compleet andere man geworden. Veel vrolijker en minder serieus dan vroeger. We zijn eindelijk van het opschrijfboekje verlost. Henk vond zijn fout zo stom dat hij heeft gezworen eindelijk eens wat makkelijker te worden. Om niet alles meer op te schrijven en te berekenen maar vooral om ook op anderen te vertrouwen. Ongelofelijk, nooit gedacht dat dat nog eens zou gebeuren! Doei!” En opgewekt fietste ze door.
Leest u ook altijd met veel plezier de columns op deze pagina? Ze zijn nu verzameld in een leuk leesbaar boekje. Voor slechts e 4,99 (exclusief eventuele verzendkosten) komt u in het bezit van “Achter de voordeur”. De opbrengst van het boek komt ten goede aan de Stichting Mont Ventoux welke zich inzet voor de strijd tegen kanker. Kijk op www.fehse.nl hoe u het boek kunt bestellen of mail naar info@fehse.nl.
jan-feb 2013
jaargang 17 nr 1
