Verdrietig keek de vrouw mij aan. “Het is over, helaas” was alles wat er uit kwam. Ik zat in een keurig gerenoveerde woning in de woonkeuken aan de tafel met een kopje koffie voor me. De eigenaren kende ik goed. Ik had in het verleden hun huis waar ze toen woonden verkocht en de huidige woning weer aan ze verkocht. Een leuk stel met drie kinderen (tieners). Hij een sportieve vent die van aanpakken weet en zij een leuke vlotte vrouw met een eigen carrière.
Hoe anders was nu de situatie. Haar uitdrukking gaf blijk van veel verdriet en haar gezicht was getekend van de lange en moeilijke periode die achter en vermoedelijk ook nog voor haar lag. Hij was nuchter, van de buitenkant minder emotioneel maar wel heel stil in tegenstelling tot het verleden. “Ja Bart, zo gaat het soms in het leven. We waren hartstikke gelukkig en hebben met veel plezier deze woning verbouwd en net nu hij klaar is, is het over. Niet te geloven!” Het kwam er uitgeblust en zachtjes uit. De stemming was gedrukt, ja wat te zeggen. Natuurlijk leef je met ze mee en probeer je er wat van te maken. Het verkopen van een woning is leuk, maar niet als de reden een relatiebreuk is.
Al gauw ging het gesprek over de afgelopen twee jaar en kwamen we al pratend op de verbouwing en de beide drukke banen, waarvan de combinatie waarschijnlijk de oorzaak was van de verwijdering en het verdwijnen van de gevoelens voor elkaar. Ze hadden nog een relatietherapeut ingeschakeld maar waren daar niet veel verder mee gekomen. De irritaties en de twijfels waren gebleven, het verdwenen gevoel niet weergekeerd en dat veranderde niet, hoe hard ze het ook hadden geprobeerd.
Beiden hadden niet de financiële mogelijkheid om in het huis te blijven wonen en dus moest het huis verkocht gaan worden, hoe zeer dat ook deed. Als makelaar kun je naast het oprecht tonen van je begrip en enkele praktische tips niet veel meer doen dan het leed zoveel mogelijk te verzachten en te proberen de woning zo goed mogelijk en als het kan in een redelijk kort tijdsbestek te verkopen.
Gelukkig waren deze mensen goed “on speaking terms” dat scheelde al heel veel. Nadat we de woning hadden bekeken, foto’s hadden gemaakt en de vraagprijs hadden vastgesteld konden wij als makelaarskantoor met het verkoopproces gaan beginnen.
Na twee weken hadden we de eerste bezichtiging en trof ik even voordat deze ging plaatsvinden de eigenaresse thuis. Mijn maag kromp ineen toen ik haar zag. Van de mooie vriendelijke en goedlachse vrouw was niets meer over. Ze was afgevallen, haar gezicht was sterk getekend, het haar onverzorgd en de make-up was verdwenen. Ik vroeg toch hoe het ging maar het antwoord was zoals te verwachten viel. Niet best of eigenlijk helemaal niet goed en ze barstte in tranen uit. “Kees woont al elders in een recreatiewoning en met de kinderen verloopt het heel moeizaam. Ik geloof dat ik eronderdoor ga.” Ik probeerde haar gerust te stellen en wat op te beuren toen de bel van de voordeur ging. Dat waren de kijkers. Ze vluchtte door de achterdeur naar buiten en riep nog snel “je redt het wel hè?” En weg was ze.
Tijdens de bezichtiging moest ik toch veel aan haar denken. De kijkers waren niet echt enthousiast en ik merkte dat het korte gesprekje veel indruk op me had gemaakt. Mijn verhaal liep niet soepel en ik was niet super scherp. Aan het einde van de bezichtiging bevestigden de kijkers al mijn vermoeden, de woning was te groot voor ze en ook de tuin zou te veel werk geven terwijl ze juist minder werk wilden. Dit was niet hun toekomstige woning.
Enigszins bezorgd belde ik eerst de eigenaresse. Ze zat bij een vriendin en was weer wat rustiger en minder verdrietig. Ik informeerde haar over de bezichtiging waarop ze bijna blij reageerde. “Gelukkig” zei ze “want ik wil het huis eigenlijk niet kwijt”. Ik vroeg of ik verder nog iets kon doen. Ze was nu in goede handen bij haar vriendin en redde zich verder wel. Kees betreurde het verloop van de bezichtiging evenmin. “Ja Bart, het klinkt raar maar het doet me zo zeer dat we de woning moeten verkopen”.
De weken verstreken en de belangstelling voor de woning viel tegen. We hadden regelmatig contact en besloten toch de markt af te wachten. Ik informeerde steeds voorzichtig of er nog ontwikkelingen waren en begreep dat hun verstandhouding niet verslechterde en dat ze veel met elkaar spraken en met de kinderen ging het gelukkig beter.
Nog eens enkele weken later belde Kees me op. “Bart we stoppen met de verkoop van onze woning!” “Oh wat dan?” vroeg ik. “We gaan het weer proberen met elkaar”. Ik was verrast en sprak een welgemeend gefeliciteerd uit. “Wat mooi voor jullie en ik beëindig graag de verkoop,” zei ik hem. “Ik haal vanmiddag nog het bord uit de tuin”.
Toen ik tegen de avond bij de woning kwam stond Anneke in de tuin en ze zag er een heel stuk beter uit dan bij de bezichtiging. “Wat een goed nieuws”, zei ik tegen haar. “Ja mooi hè? We zijn er natuurlijk nog lang niet maar het begin is er weer en we zien de toekomst met vertrouwen tegemoet. En o ja, nog bedankt hè?” “Waarvoor?” vroeg ik. “Door de bezichtiging zijn onze ogen geopend en kwamen we erachter dat we echt alles moesten proberen om het tij te keren. We kennen elkaar al zo lang en het is echt heel erg jammer als dat allemaal voor niets is geweest.” Zelden heb ik met zoveel plezier een te koop bord uit de tuin gehaald!
april 2012
jaargang 16 nr 2
