De oprijlaan leidde naar een typisch Drentse boerderij; rietgedekt, met een stenen voorhuis en een gepotdekseld achterhuis. Een kleine tussenbouw als veranda en een mooie eveneens rietgedekte schuur stond ernaast. Het grote houten landhek was dicht en daarachter stonden vier honden vrolijk te blaffen. Ik stopte de auto voor het hek, deed het open, zorgde ervoor dat de honden niet door het hek heen konden glippen en ging te voet verder.
Lopend over het onverharde pad tussen de kleine schapenweitjes met schapen erin, keek ik welke deur in gebruik was. Boerderijen hebben natuurlijk meerdere ingangen, waarbij de voordeur eigenlijk nooit gebruikt wordt. Elke keer is de afweging: ga ik gelijk zonder de mensen te kennen door de achterdeur of staldeur naar binnen of bel ik toch heel formeel bij de voordeur aan. Ik koos voor de achterdeur hetgeen in Drenthe gebruikelijk is.
De eigenaar, een aardige man met grijs krullend haar, kwam mij tegemoet en stelde zich voor. Achter hem stond zijn eveneens grijze vrouw met een felle gele bril en met een opvallend duidelijk niet Drents accent.
“Kom verder, dan gaan we aan de tafel zitten”, zei de man en aldus geschiedde. De boerderij was een typisch voorbeeld van een in de zeventiger jaren verbouwde boerderij. U kent het wel, met rood/bruine plavuizen, grijze houtwolcement platen aan het plafond, rode porisostenen wanden, oud en vaak lekke dubbele beglazing en veel donkerbruine tinten.
Ook de inrichting was van die tijd; oranje en groene stoelen, een donkerbruine bank en de beroemde Bruynzeel-keuken in een mat groene uitvoering en natuurlijk de Brabantia keukenhulpmiddelen in donkerbruin met een oranje bloem erop. ‘Gezellig we zijn weer thuis’, denkt dan een makelaar die deze periode bewust heeft meegemaakt.
De eigenaren waren erg aardig en gaven veel om dieren (ze hadden honden, schapen en poezen). Het was knusheid ten top. Meneer was helaas op latere leeftijd werkeloos geworden en schatte in dat hij niet zo vlak voor zijn pensioen nog een baan zou vinden. De hypotheeklasten werden daardoor te hoog en al hun spaargeld zat eigenlijk in de boerderij.
Ze wilden graag van het leven gaan genieten en daarom zou de boerderij moeten worden verkocht. Zo waren zij van de (te) hoge hypotheeklasten af en hadden ze hun spaargeld vrij om leuke dingen te gaan doen.
De verkoop verliep stroef want de aanpassingen die moesten worden uitgevoerd om de boerderij weer up to date te krijgen waren of te duur of men had er geen zin om zo’n groot avontuur aan te gaan. De verkopers waren echter niet voor een kleintje vervaard en hielden hoop op een uiteindelijke koper. Na enkele maanden meldde zich er een jonge man op kantoor die zijn oog op de boerderij had laten vallen. Hij had zondermeer veel voorstudie gedaan en wist precies waar hij het over had. Een bezichtigingsafspraak werd gemaakt en twee dagen later liepen we er gezamenlijk rond. Het was voor de tijd van het jaar mooi weer en we genoten van de eerste warme zonnestralen, terwijl we over het sfeervolle erf liepen.
Natuurlijk was ik nieuwsgierig met wie ik van doen had. De jongeman was net afgestudeerd en had een goede baan gekregen bij een gerenommeerd bedrijf in de regio. De studentenkamer was opgezegd en het werd tijd voor de volgende stap. Zijn auto en kleding waren niet overeenkomstig zijn leeftijd. Hij reed een keurige moderne auto en zijn kleding was uitgesproken modieus. De combinatie met het gedateerde huis leek een vreemde gezien zijn leeftijd en stijl van kleding. Zou hij naast de toch al aanzienlijke aanschafprijs voor een net afgestudeerde, de woning ook nog flink gaan verbouwen?
Het was bijzonder en natuurlijk probeerde ik een beetje uit te vissen hoe het nu werkelijk zat. De jonge man liet echter weinig los en ik kreeg toch sterk de indruk dat hij de boerderij waarachtig wel erg leuk vond.
Na de bezichtiging had ik een gesprekje met de verkopers. Ook zij hadden hun twijfels over de motieven van deze kijker en ze waren toch sterk in de veronderstelling dat dit hem niet zou worden. “Jammer, maar helaas Bart, we houden het gewoon nog even vol. Het mooie jaargetijde komt er nog aan en dan zal het vast wel lukken”, zei de man opgewekt.
De dagen verstreken en we hoorden niets meer van de kijker. Ook enkele telefoontjes van onze zijde leidden niet tot een contact. Zowel de verkopers als ikzelf hadden de kijker van ons lijstje gehaald. Verbaasd vertelde een van de medewerkers enkele weken later dat de bewuste jongeman weer contact had gezocht en ik belde hem terug. “Ik wil graag een bod uitbrengen op de boerderij die wij gezamenlijk enkele weken geleden hebben bekeken”, en er volgde een zeer goed openingsbod waarvan ik wel durfde in te schatten, dat we een deal zouden krijgen en met, heel uitzonderlijk, geen voorbehoud financiering. Dit laatste baarde mij toch wat zorgen. Kon deze man wel aan dergelijke verplichtingen voldoen want wat hadden mijn verkopers aan een deal die niet haalbaar was? Ik besloot het recht op de man af te vragen en de kijker reageerde even sportief als gevat: “Meneer Fehse, ik begrijp uw verwondering maar ik zal u binnen 24 uur nadat wij een overeenkomst hebben, laten zien dat ik mijn beloftes wel kan waarmaken.” De uitspraken klonken zo gemeend en overtuigend, dat ik niet anders kon dan de verkopers te gaan berichten. Na enkele uren hadden we de verkoop van de boerderij rond en de eigenaren waren zeer in hun nopjes. De bezorgdheid over de kwaliteit van de koper was nog zeker aanwezig maar de prijs en aanvaardingsdatum waren geheel conform hun wensen.
Precies een dag later had ik een gesprek met de student op de boerderij van de verkopers. Al direct aan het begin van het gesprek bracht de verkoper zijn zorgen cq nieuwsgierigheid naar voren. Kort gezegd kwam het er op neer dat hij de combinatie van zo’n jonge modebewuste man met een dergelijk ouderwetse boerderij een bijzondere vond. De jongeman begon te glimlachen en haalde een foto uit zijn binnenzak. “Weet u, ik kan mij uw verbazing of nieuwsgierigheid geheel voorstellen maar ik zal het u uitleggen. Mijn vader,” en hij liet een foto van zijn vader zien, “stamt uit een gegoede familie en mijn moeder is kort na mijn geboorte overleden. Mijn vader is ernstig ziek en heeft nog maar een paar jaar te leven. Ik heb net mijn studie aan de universiteit afgerond en heb me voorgenomen om, naast mijn eerste baan, mijn vader zoveel mogelijk te verzorgen en bij hem te zijn. Het is dan ook mijn vader die de boerderij koopt. Waarom dan deze boerderij, zult u zich afvragen. Toen mijn moeder overleed woonden ze in een soortgelijke boerderij met een inrichting in dezelfde stijl en het is altijd een wens van mijn vader geweest om weer zo te wonen. Daarom zochten wij juist zo’n boerderij. We hebben afgesproken dat als mijn vader komt te overlijden, ik de boerderij naar mijn eigen inzicht en smaak mag verbouwen.”
Leest u ook altijd met veel plezier de columns op deze pagina? Ze zijn nu verzameld in een leuk leesbaar boekje. Voor slechts e 4,99 (exclusief eventuele verzendkosten) komt u in het bezit van “Achter de voordeur”. De opbrengst van het boek komt ten goede aan de Stichting Mont Ventoux welke zich inzet voor de strijd tegen kanker. Kijk op www.fehse.nl hoe u het boek kunt bestellen of mail naar info@fehse.nl.
nov-dec 2012
jaargang 16 nr 6
