Goedemorgen” zei de mevrouw door de telefoon. “Wij willen graag een afspraak maken voor een bezichtiging van een woning, kan dat?” Als makelaarskantoor doen we dat dagelijks dus was dat natuurlijk geen probleem. “Om welk pand gaat het?” vroeg ik. “Om dat mooie kleine appartementje vlakbij het centrum van de stad, dat lijkt ons wel wat.”
De afspraak werd gemaakt en belangstellend probeerde ik er achter te komen met wie ik van doen had. Ze klonk als een wat oudere vrouw, heette Judith en na wat praten bleek dat zij en haar man in Zeeland woonden, maarliefst negen kinderen hadden en het nu langzamerhand met de kinderen wat rustiger kregen, zodat ze wat meer tijd voor zichzelf hadden en blijkbaar wat wilden gaan genieten van het leven. “Wij hebben alleen een klein probleempje” zei Judith, “wij hebben geen auto”. We wilden eigenlijk met de trein daar naartoe komen, zou het mogelijk zijn dat u ons dan even oppikt bij het NS station? Na de bezichtiging gaan we dan op eigen gelegenheid verder want we maken er een leuk dagje van en willen ook graag even de stad en de omgeving verkennen.” “Natuurlijk” antwoordde ik “dat is geen probleem, ik haal u even op, hoe laat komt u precies aan dan ben ik daar op tijd. Als u maar niet met zijn allen komt” grapte ik. “Wat dacht u zelf” zei de vrouw lachend en we beëindigden het gesprek.
Drie dagen later stond ik op het afgesproken tijdstip op het NS-station op het echtpaar te wachten. Het was rustig op het station en naast een paar rondslenterende mensen en een soort schoolreisje was er weinig te beleven. Ik ging staan op de afgesproken plek en wachtte. Een van de leraren van het schoolreisje kwam naar me toe en vroeg “bent u misschien Bart Fehse?” Glimmend van trots dat ik ondertussen al zo bekend ben geworden antwoordde ik positief. De man kwam mij onbekend voor maar misschien had ik ooit een huis van ze verkocht of getaxeerd en liet mijn geheugen me in de steek. “Mooi dan hebben wij een afspraak met u!” zei de man. “Ehh hoe bedoelt u?” stamelde ik. “Wij hebben de afspraak dat we een appartement hier gaan bekijken en u zou ons op komen halen.” Ik keek de rest van het schoolreisje aan. De andere leraar kwam ook naar me toe en stelde zich voor als Judith. Vervolgens kreeg ik nog 9 handen en handjes. De leraar die dus de vader bleek te zijn noemde alle namen van de kinderen die keurig hun leeftijden aan mij doorgaven. Ze varieerden van 8 tot 18 jaar.
Oeps wat nu? Ik was volkomen verbouwereerd. Hoe ga ik deze 11 mensen vervoeren vroeg ik mij af. “Ik vond het een geweldig idee van u” zei Judith “om met zijn allen te komen daar had ik zelf nog niet aan gedacht, maar toen we het er later over hadden dachten we waarom ook niet”. Juist. ik was dus blijkbaar zelf de veroorzaker van dit probleem, maar goed, hoe te handelen? Ik legde hen uit dat mijn auto net iets te klein was om iedereen te kunnen vervoeren maar dat ik iets ging regelen. Ik belde een bekend taxibedrijf in de buurt en vroeg of ze een busje konden sturen. Terwijl we even moesten wachten gingen we maar even een kopje koffie en fris vlak bij het station drinken. Niet veel later kwam het busje en we gingen in colonne op pad, de ouders Judith en Andre bij mij in de auto en de kinderen in het busje.
Pas toen we bij het appartement aankwamen realiseerde ik me dat de combinatie van 11 mensen en een 3-kamer appartement nou niet bepaald een goede zou zijn. Dus vroeg ik aan Judith en Andre wat nu precies de bedoeling was, de kinderen waren toch niet van een leeftijd dat zij zich in Zeeland zouden gaan redden. Ze moesten erg lachen om mijn vraag, “je hebt het helemaal verkeerd begrepen. We zoeken een appartement voor de oudste, die gaat hier studeren, wij blijven gewoon lekker met zijn allen in Zeeland wonen!”
maart 2011
jaargang 15 nr. 2
