Abdul Salim is een leuke jonge vent van 35 jaar. Hij behoort tot de zogenaamde tweede generatie Nederlanders van Marokkaanse afkomst. Voor hem zijn familiebanden traditioneel gezien erg belangrijk en sterk, maar goed functioneren binnen de Nederlandse samenleving net zo belangrijk.
Abdul leerde ik kennen tijdens een bezichtiging bij een twee-onder-een-kapwoning. Hij was driftig op zoek naar een groter huis dan zijn huidige tussenwoning. Deze was al verkocht en nu zocht hij iets met meer ruimte en vooral met een grotere tuin. Bij familiebezoeken in de zomer konden ze dan heerlijk met zijn allen buiten zitten.
Na een aantal bezichtigingen klikte het goed tussen ons en zo leerden we elkaar beter kennen. Op een keer zat Abdul gezellig bij mij op kantoor een kopje koffie te drinken en spraken we natuurlijk over woningen en alles wat daarbij hoort. “Zeg Abdul, ben ik toch even nieuwsgierig; zo’n leuke vent als jij heeft toch zeker wel een vriendin? Ik hoor daar nooit wat over en je neemt nooit iemand mee naar de bezichtigingen.” “Zeker Bart, maar mijn toekomstige vrouw Samira woont nog in Tanger en wil dolgraag naar Nederland komen. Maar eerst wil ze haar toeristenopleiding in Marokko afmaken en dan pas verhuizen naar Nederland. Hier wil ze dan een klein en gespecialiseerd reisbureautje opstarten, dat bijzondere reizen naar Marokko organiseert. Zij kent als geen ander het land, de mensen, de tradities en de mogelijkheden om leuke en originele trips naar het mooie Marokko te organiseren. Tot die tijd hebben we een ‘langeafstandsrelatie’. Niet echt leuk maar het is niet anders.” “Hoe lang duurt dat dan nog?” vraag ik hem. “Nog een half jaar en dan is het zover. Ik heb dus nog even om een leuk huis voor ons samen te vinden.”
Twee maanden later hebben we een bezichtiging bij een prachtige twee-onder-een-kapwoning. Het huis is goed onderhouden en een nieuwe bewoner kan er zo in. “Ik ga overleggen met Samira en je hoort snel van me”, zegt Abdul enthousiast na de bezichtiging. De volgende dag al belt hij naar kantoor en doet een goed bod. Na een korte onderhandeling worden we het snel eens en is iedereen blij; de verkopers, Abdul en ik natuurlijk ook.
Een week na het ondertekenen van de koopovereenkomst belt de broer van Abdul, Karim, me op. “Ik wil heel graag een gesprek met je bij jou op kantoor. Door de telefoon vind ik het wat lastig om te vertellen waar het over gaat.” Nieuwsgierig geworden ga ik in op zijn verzoek en een paar dagen later meldt Karim zich op kantoor. Hij heeft een oudere man, keurig in pak en duidelijk van Marokkaanse afkomst, meegenomen. “Dit is mijn vader”, stelt Karim de man voor, “en hij wil graag bij het gesprek aanwezig zijn. Dat vind je toch niet erg?” “Natuurlijk niet”, antwoord ik hem. Ondertussen ben ik wel razend benieuwd waar we het over gaan hebben.
Na het brengen van de koffie en thee val ik maar meteen met de deur in huis: “waarmee kan ik jullie van dienst zijn?”Karim neemt het woord. “Weet je Bart, Abdul heeft een huis bij je gekocht, waar wij als familie niet zo tevreden over zijn.” Verbaasd kijk ik Karim aan en hij vervolgt zijn verhaal. “Abdul en Samira hebben gezegd een heel groot gezin te willen stichten en dit huis is daar niet geschikt voor; het heeft te weinig slaapkamers. Nu hebben wij een ander huis gezien met vijf slaapkamers en dat past veel beter bij hun. Het is het huis dat Abdul eerder heeft bekeken en hij heeft ons bekend dat huis mooier te vinden maar het was helaas boven zijn budget. Mijn vader heeft hier over nagedacht en hij wil het prijsverschil betalen. Hij heeft altijd hard gewerkt en veel gespaard en wil dit graag doen voor zijn oudste zoon.” De oude man knikt instemmend.
Tja, daar zat ik met m’n mond vol tanden. Ik maak als makelaar van alles mee maar dit was toch weer een geheel nieuwe situatie voor me. Na een korte stilte nam ik het woord. “Karim, weet Abdul van jullie bezoek?” “Nee”, zegt Karim, “en dat willen we voorlopig graag zo houden. Het is een verrassing.” “Maar Karim hij heeft het huis al gekocht. Ik kan, al zou ik het willen, de koop niet ongedaan maken. De verkopers hebben ook al hun plannen gemaakt. Dit kan echt niet. Het spijt me”, antwoord ik enigszins van m’n stuk gebracht.Karim praat lang in het Marokkaans tegen zijn vader die kort en resoluut antwoordt. “Oké Bart, dan gaan we het anders doen. Ik koop dit huis en Abdul gaat dat andere huis kopen. Ik huur nu een woning en mijn vrouw en ik wilden toch al liever een eigen huis kopen.”“Maar Karim, Abdul weet nergens van. Het is allemaal wat verwarrend, komt dit wel goed? En waarom zou je dit allemaal doen?” werp ik tegen. “Bart, mijn vrouw en ik kunnen helaas geen kinderen krijgen dus is de kleinere woning ideaal voor ons. Wij gunnen als familie Abdul en Samira om hun grootste wens, namelijk een groot gezin in een ruim huis, in vervulling te kunnen laten gaan.”
En zo geschiedde; de verkoper maakte het niet uit wie hun huis kocht en Abdul en Samira waren ongelofelijk blij. Karim en zijn vrouw waren op hun beurt weer blij met de woning waar het allemaal mee begon. Maar het meest blij was de vader van Karim en Abdul. Hij was zichtbaar trots. Trots op zijn beide zoons en zijn familie.
De bruiloft in Tanger was geheel volgens de Marokkaanse traditie met veel pracht en praal, waarna het paar in Nederland vol verwachting begon aan een nieuwe toekomst. Ik wacht intussen de geboortekaartjes met spanning af…
Veel leesplezier!
Bart Fehse
Mei-juni 2014
jaargang 18 nr 3
