Januari sneeuwmaand? Het sneeuwde en niet zo’n beetje ook! Een prachtig gezicht want zo vaak gebeurt dit niet in Nederland. Zijn we daarom ook altijd zo onder de indruk van landen als Oostenrijk en Zwitserland? Vast, want een besneeuwd landschap en vooral met een zonnetje erbij doet alle problemen verbleken. Alles wordt letterlijk en figuurlijk bedekt onder een prachtig laagje witte sneeuw; het maakt dan even niet uit wat er onder zit.
Dikke vlokken dwarrelden omlaag. Kerst was voorbij en helaas weer niet een witte maar dit maakte veel goed. Natuurlijk zijn er ook nadelen aan sneeuw en daar had ik nu last van. Een slecht berijdbare weg waarbij het verschil tussen de weg en de berm nauwelijks zichtbaar was. Mensen reden stapvoets en remden om de haverklap. Verstandig? Blijkbaar niet want regelmatig begon mijn voorganger te glijden. Gelukkig was hij of zij op de plek van bestemming en reed de veilige oprit op. Ik vervolgde mijn weg. Nog maar een paar kilometer te gaan. Na nog wat kleine onschuldige glijpartijen te hebben gezien kwam ook ik heelhuids aan bij mijn afspraak.
Een leuk vrijstaand huis in het centrum van een klein dorp in onze regio. Ik draaide het erf op en stopte vlakbij de voordeur die eigenlijk aan de zijkant zat. Nog voordat ik stilstond, ging de deur van de woning open en keek een vriendelijke man mij lachend aan. Hij stak zijn duim op. Had hij getwijfeld of een makelaar ook met dit weer zijn afspraken nakwam?
De motor van de auto kwam tot rust op mijn commando. Ik pakte het dossier van de passagiersstoel en stapte uit. Veilig aankomen met je auto op een adres is één maar heelhuids de woning binnenkomen is twee. Kortom, voor ik er erg in had en ook maar een stap had gezet, lag ik naast mijn auto op de grond. Niets bezeerd gelukkig maar Leon, de eigenaar van het huis, kon een lach niet onderdrukken. “Een hoog zwaartepunt?” vroeg hij lachend, doelend op mijn lengte van één meter 96. “Eerder een beetje roekeloos”, lachte ik voorzichtig terug terwijl ik de sneeuw van mijn kleren klopte. “Kom verder”, zei Leon, “want binnen is het beter dan buiten.” Het was inderdaad aangenaam warm binnen en terwijl we de woonkeuken inliepen, zag ik de houtkachel door de openstaande deur van de woonkamer lekker branden.
In de woonkeuken stond Barbara, de vrouw van Leon, en we gaven elkaar de hand. Terwijl Leon mijn jas ophing, namen we plaats aan de keukentafel. “Koffie?” vroeg Barbara, “ik heb er een lekker stuk appeltaart bij.” Nu was het voor mij niet de vraag of ik appeltaart wilde maar wel of er slagroom op moest of niet. Denkend aan al het sporten dat ik moest doen om niet helemaal dicht te groeien, besloot ik sterk te zijn. Ik nam dus slagroom. Watje! dacht ik bij mezelf. 15 januari was het pas en de goede voornemens waren weer eens als sneeuw voor de zon verdwenen.
We hadden een leuk gesprek en zowel de koffie, gezet met zo’n indrukwekkend glimmend Italiaans horeca-apparaat, als de appeltaart waren van topkwaliteit, echt heerlijk! Leon en Barbara waren wat ouder en wilden zoals zo vaak voorkomt op een bepaalde leeftijd wat kleiner gaan wonen. Een kleiner huis om schoon te houden, wat minder tuin om bij te houden en dus meer tijd voor zichzelf. Leon had een timmerbedrijf gehad en had veel en hard gewerkt en dat had zijn vruchten afgeworpen; met niets begonnen en uitgebouwd tot een gerespecteerd bedrijf met 45 man personeel en een hele goede naam. Vier maanden geleden had hij het bedrijf overgedaan aan een van zijn medewerkers en nu was de tijd aangebroken om te gaan genieten. Reizen was hun hobby en dat hadden ze veel te weinig kunnen doen. Dus, het huis verkopen, kleiner gaan wonen en dan erop uit, de wijde wereld in zoals Leon het zelf noemde.
Voordat we over de waarde van de woning en de verkoopstrategie konden gaan praten, maakten we zoals gebruikelijk eerst een “rondje door het huis”. Alles was even keurig verzorgd waarbij de handige handen van Leon duidelijk zichtbaar waren. Het huis zag er tiptop uit, fraai afgewerkt en nergens zaken die nog even gedaan moesten worden.
Buiten was het bijna gestopt met sneeuwen. “Wat een prachtig gezicht hè”, zei Leon terwijl we door de sneeuw naar de schuur liepen. Van de tuin en het erf was niet veel meer te zien maar de eigenaar beschreef nauwkeurig hoe alles er zonder sneeuw uit zag en gezien de staat van de woning twijfelde ik niet aan de verzorgdheid ervan.
Naast het huis stond een mooie grote schuur die in gebruik was als dubbele garage met een enorme bergzolder. Praktisch en iets waar veel mensen naar op zoek zijn. “Ga je even mee naar de zolder?”, vroeg Leon en al gauw snapte ik waarom. “Hier is het allemaal begonnen”, glunderde hij. Een prachtige verzameling van oude timmergereedschappen lagen keurig geordend op planken en stellingen. “Ik heb er maar een klein museumpje van gemaakt”, zei hij lachend. “Maar als we gaan verkopen zal ik het weg moeten doen”, klonk het wat serieuzer. “Gelukkig heeft de medewerker die de zaak overneemt, gezegd dat hij er graag een plekje voor wil inruimen in het bedrijf. Dus als het goed is, blijft het behouden en kan ik er straks af en toe nog even naar gaan kijken.” Na alles te hebben gezien namen we weer plaats in de woonkeuken en volgde er een tweede bakje Italiaanse koffie.
We bespraken de waarde van de woning en de te volgen verkoopstrategie. De verkoopwijze middels een “stille verkoop” sprak hen erg aan. Deze succesvolle manier van verkopen passen we al geruime tijd toe; alleen de bij ons kantoor ingeschreven serieuze gegadigden informeren we over woningen die nieuw in de verkoop komen. Dit heeft vele voordelen voor alle partijen. De verkoper heeft weinig gedoe door het ontbreken van onzinnige en onnodige bezichtigingen en er komen alleen serieuze gegadigden. De koper is blij omdat hij voor de markt uitloopt en een eerste kans op koop van een woning krijgt. Mocht er dan toch te weinig belangstelling zijn, kunnen we altijd nog op Funda.
We spraken af dat zodra de sneeuw verdwenen was (en dat duurt in Nederland meestal niet lang) we foto’s zouden maken en starten met de verkoop. Ter voorbereiding op de stille verkoop namen we op kantoor met elkaar vast de lijst met mogelijke belangstellenden door.
Een jong stel dat al vrij lang op zoek was naar een woning viel ons daarbij op. Deze leuke mensen, Kees en Alie, met een zoon en een dochter kenden we ondertussen goed. We hadden al veel bezichtigingen met hen gedaan maar het was het telkens toch net niet. Gezien het wensenpakket dat de familie had voldeed deze woning toch wel heel erg aan hun eisen.
We gingen in overleg met de verkoper en zonder dat er al foto’s beschikbaar waren, stelden we Kees en Alie op de hoogte. Ze klonken door de telefoon erg enthousiast en we maakten direct een afspraak voor een bezichtiging.
Toen we een paar dagen later met ze rondliepen, viel hun mond nog net niet open. Blijkbaar voldeed alles helemaal aan hun wensen en eisen. Na deze plezierige rondleiding namen we plaats aan de keukentafel en bespraken we in het bijzijn van de verkopers alle ins en outs van de woning. De reeds eerder besproken koffie en appeltaart kwamen op de keukentafel en het werd een gezellige bijeenkomst.
De kopers gaven eerlijk aan dat de prijs nog maar net binnen hun budget paste maar dat er nog wel een aantal aanpassingen zouden moeten plaatsvinden voor hun zoon die in een rolstoel zat vanwege een lichamelijke en verstandelijke beperking. Omdat het een wat oudere woning was zouden de deuropeningen, de hoogteverschilletjes (ontstaan door de aan- en verbouwingen) en de badkamer moeten worden aangepast. Het geld daarvoor zou na aankoop nog maar deels beschikbaar zijn zodat de aanpassingen in stapjes gedaan zouden moeten worden.
De woning, de schuur (die Kees goed kon gebruiken voor het restaureren van oude brommers, zijn hobby), de locatie, ja echt alles vonden ze even fantastisch en ze zouden mij de volgende ochtend bellen. Ook Leon en Barbara waren enthousiast en waren nieuwsgierig welk nieuws er de volgende dag zou zijn.
U raadt het al. Kees en Alie besloten tot koop over te gaan en Leon en Barbara waren in hun nopjes, vooral ook met hoe sympathiek de nieuwe bewoners van hun huis waren.
Vier maanden later was de overdracht gepland en naar goed gebruik lopen we dan eerst even met kopers en verkopers door het huis voordat we naar de notaris gaan. Ik was mooi op tijd maar toch was iedereen mij blijkbaar voor want er stonden al twee auto’s op de oprit.
Nog voor ik wilde aanbellen werd de deur met een ruk opengedaan door Alie. Ze begroette me met tranen in haar ogen en liep vervolgens langs me heen naar buiten. Ik schrok ervan maar besloot toch eerst even naar binnen te lopen om te zien wat er aan de hand was. De woning oogde anders dan ik me kon herinneren al wist ik niet precies hoe of wat. In de woonkeuken stonden Leon en Barbara lachend te kijken terwijl ook de Kees mij met betraande ogen groette. “Moet je nou toch eens kijken!” zei hij met een geknepen stem.
Wat vreemd..
En toen zag ik het ook en viel het kwartje. De woning was al helemaal aangepast voor rolstoelgebruik. Door Leon! En alles zag er prachtig uit. Ongelofelijk hoe lief mensen kunnen zijn!
