Voorjaar! Na een korte maar pittige winter scheen vandaag heerlijk de zon. Het was zo’n dag dat het je opvalt dat de vogels weer volop begonnen zijn met zingen. Zingend het voorjaar in, hoe mooi kun je de week beginnen? Daarbij kwam dat ik op weg was naar een boerderij op een prachtige locatie ergens in het buitengebied; midden in een groot bosperceel, heerlijk rustig met optimale privacy. Ja, eigenlijk een vakantiehuis maar dan groot en voorzien van alle comfort. Je zult maar op zo’n prachtige plek mogen wonen.
Lang geleden was ik hier eerder geweest. Een oudere zeer vriendelijke man woonde er toen. Hij had de boerderij toen net geheel laten verbouwen en het zag er prachtig uit. Kosten nog moeite waren gespaard en alles was zeer smaak- en stijlvol uitgevoerd. Ik had de man daarna nooit meer gezien of gesproken en was wel nieuwsgierig wat de reden van mijn bezoek was en hoe de boerderij er nu uit zag.
Familiehuis
Ik sloeg van de klinkerweg rechtsaf het bosperceel in. Tussen de stoere stevige palen met een fraai houten toegangshek ertussen kwam ik op een semi-verhard pad terecht. Het mooi slingerende pad door het bos was prima berijdbaar terwijl de boerderij nog niet te zien was. Raar, maar ik voelde een soort spanning opbouwen naarmate ik dichterbij kwam; waar kom je terecht, hoe ziet het eruit? Na de zoveelste kronkel in het pad was de verrassing daar. Uit het niets doemde er opeens een grote open plek in het bos op met een prachtige rietgedekte boerderij. Een sprookjesboek was er niets bij. Alleen de kringelende rook uit de schoorsteen ontbrak nog.
‘Een sprookjesboek was er niets bij’
Ik parkeerde de auto naast de boerderij en stapte uit. De zijdeur ging open en een jonge man stapte naar buiten en liep op me af. Dit was duidelijk niet dezelfde man als destijds. Hij stelde zich voor als Jos en nodigde me uit naar binnen te gaan. Jos was een man van rond de dertig met pretoogjes die vrolijk de wereld in keken maar hij sprak wat gelaten.
We gingen aan de keukentafel zitten en Jos begon zijn verhaal. De boerderij was van zijn opa die recent was overleden. Hij had er een flink aantal jaren met veel plezier gewoond en de boerderij keurig onderhouden. Het was een familiehuis geworden. De vader van Jos (zijn moeder was overleden), zijn oudere broer en zus met hun kinderen, ja de hele familie eigenlijk, kwam in de weekenden en de vakanties bij opa op de boerderij. Heerlijk was dat altijd. Ze woonden allemaal in het westen en het midden van het land en toevallig ook allemaal in een flat of appartement, dus was het verblijf op deze prachtige plek en in deze grote en luxe boerderij een welkome aanvulling op hun bestaan. Wat genoten ze daar allemaal van.
Niet leuk
Het overlijden van opa had echter voor grote onverwachte problemen gezorgd. Natuurlijk had opa hen zijn bezittingen nagelaten waarbij de familieleden hadden gedacht dat er behoorlijk wat geld zou zijn en natuurlijk de boerderij. Opa had al zijn geld echter in de boerderij gestoken zodat er geen ‘flinke’ bankrekening was. Natuurlijk vertegenwoordigde de boerderij een grote waarde maar de erfbelasting dreigde ervoor te zorgen dat de boerderij verkocht moest worden. Ze hadden van alles geprobeerd en bedacht maar het onderhoud, de energiekosten en de erfbelasting konden ze gewoonweg niet samen opbrengen.
“En dus Bart zit er niets anders op dan dat we ‘onze’ boerderij van de hand moeten doen”, eindigde Jos zijn relaas. Hij keek me aan met tranen in zijn ogen. “Pff dit is niet leuk Jos”, antwoordde ik. “Wij vinden woningen verkopen leuk werk maar alleen als iemand het graag wil. Sterker nog, jullie willen het eigenlijk helemaal niet!” “Ik weet het Bart”, zei Jos, “maar we zien geen andere oplossing. We kunnen alleen maar hopen dat de boerderij wordt verkocht aan leuke mensen die er net zo van gaan genieten als opa en wijzelf hebben gedaan. En met het geld dat uiteindelijk overblijft, zullen we allemaal mooie dingen gaan doen zodat deze hele situatie toch ergens goed voor is.”
Afscheid nemen
We spraken alles nog even met elkaar door, waarna we samen door en om de boerderij liepen om deze te bekijken en te beoordelen. De boerderij verkeerde echt in een zeer goede staat. Er was geen enkel achterstallig onderhoud en ook waren de minder tijdloze onderdelen zoals de keuken en badkamers keurig ge-update. We namen de verkoopstrategie en vraagprijs door en zouden na het nemen van de foto’s starten met de verkoop. Eerst zouden we ons bestand gaan raadplegen om zo de meest serieuze kandidaten de eerste kans te geven. Toen ik wegging, liet ik een toch wat opgeluchte Jos achter. Ik kon merken dat dit echt een stap was in hun proces van afscheid nemen van opa en zijn (en hun) boerderij.
‘..voor een huisbezichtiging even over komen vliegen uit Canada’
We gingen direct aan de slag en informeerden de zoekers in ons bestand over dit prachtige object. De eerste bezichtigingen vonden plaats en de kijkers waren allemaal erg onder de indruk van de boerderij maar vooral van de locatie. Ook was er een relatie van ons kantoor die in Canada woonde erg geïnteresseerd. Ze vroeg of ze ondanks de afstand wel de kans kreeg om de boerderij te bekijken. Ze had een vlucht geboekt en zou over drie dagen kunnen komen voor een bezichtiging.
Bijzonder dat iemand alleen voor een huisbezichtiging even over komt vliegen uit Canada. We trokken de conclusie dat ze dan wel erg geïnteresseerd moest zijn en brachten dit ook over aan Jos die namens de familie optrad. Ook hij was verbaasd en kon zich vinden in ons voorstel om in ieder geval de bezichtiging met de dame uit Canada af te wachten.
Goede belegging
Drie dagen later vond de bezichtiging plaats en de, overigens bijzonder sympathieke, vrouw uit Canada was zeer enthousiast. Zo enthousiast dat ze aangaf dat ze de boerderij wilde kopen en ze direct een bod uitbracht boven de vraagprijs. Wel wilde ze graag weten wie de eigenaar was en waarom de boerderij werd verkocht. We gaven voorzichtig antwoord op haar vragen en ze knikte begrijpend. “Ik kan me voorstellen dat het hen zwaar valt”, zei ze. “En wat gaat u met de boerderij doen als u in Canada woont?” vroegen wij haar op onze beurt. “Ik zie het als een goede belegging en wil later terugkeren naar Nederland en ga er dan misschien wel wonen.”
Jos en zijn familie waren het snel eens dat ze de boerderij van opa aan de vrouw uit Canada wilden verkopen en zo geschiedde. De koopovereenkomst werd getekend en twee maanden later was de overdracht.
Ik zag een beetje tegen de overdracht op. Alle familieleden zouden aanwezig zijn en gezien de min of meer gedwongen verkoop was te verwachten dat het een bijzondere en misschien zelfs emotionele aangelegenheid zou worden.
Voordat we naar de notaris zouden gaan, hadden we eerst de inspectie bij de boerderij. Ondanks dat ik ruimschoots op tijd was, zag ik dat iedereen er al was. Ze zaten met z’n allen aan de grote picknicktafel buiten aan de koffie met taart en de sfeer was bijzonder goed. Sterker nog; de sfeer was uitgelaten en heel vrolijk. Wat was hier aan de hand?
“Dit ga je niet geloven Bart”
Toeval?
Jos en de dame uit Canada stonden op en kwamen naar me toe gelopen. Ik gaf ze beiden een hand en kon niet nalaten op te merken dat er nogal een uitbundige sfeer heerste.
Ze keken me lachend aan. “Loop even met ons mee”, zei Jos en ze maakten aanstalten de tuin in te lopen. Ik liep achter ze aan en Jos zei onder het lopen: “dit ga je niet geloven Bart.”
We kwamen via de tuin in het bos en ze stopten bij een beeld dat ergens tussen de bomen op een kleine open plek stond. Ik had natuurlijk dit beeld eerder gezien en vroeg me af wat de bedoeling was. “Kijk even aan de achterzijde Bart.” Ik liep om het beeld heen en zag op de achterkant een groot plakkaat bevestigd waarop stond geschreven dat een aantal mensen dit beeld aan opa hadden geschonken en hem veel plezier wensten op deze prachtige plek met daaronder een rijtje namen.
“Oké?” zei ik vragend want ik begreep er niets van. “Kijk even naar de namen Bart”, zei Jos. Ik nam de namen in me op. Zag ik dat goed? De een-na-laatste naam was de naam van de koopster uit Canada! Toeval? “Geen toeval”, zei Jos alsof hij mijn gedachten kon lezen.
Wij wisten het ook niet maar deze lieve mevrouw was voordat ze emigreerde een zeer goede vriendin van opa! Samen vertelden ze me dat opa’s vriendin na het ondertekenen contact met de familie had gezocht en haar verhaal uit de doeken had gedaan. En dat ze de familie had aangeboden dat zij voorlopig de boerderij konden blijven gebruiken zoals voorheen, totdat zij definitief zou terugkomen naar Nederland.
“Zo heeft opa ons allemaal toch nog iets heel moois nagelaten!”, stelde Jos tevreden vast.
