Het was er prachtig. Nog mooier dan ik had verwacht. De setting, het tijdstip, het weer, ja echt alles. Ik was bij een prachtig hotel in een mooie bosrijke omgeving, de zon scheen en het was zomer. De bomen vol in blad, een strak blauwe lucht, echt zo’n dag dat alles goed voelt. Ik had me ook geweldig verheugd op deze dag.
Het begon een jaar geleden toen ik werd gebeld door een alleraardigste man die mij uitnodigde om eens te komen praten over de verkoop van zijn hotel. We hadden een leuk gesprek en hij gaf een beschrijving van zijn leven, hoe het hotel er uitzag en wat zijn toekomstplannen waren. “Kom maar eens langs, dan zul je het wel zien”.
En daar stond ik. Het landschap was enigszins heuvelachtig, aan het begin van de oprijlaan stonden twee mooie robuuste stenen pilaren en de oprijlaan zelf was van grind met een prachtige draaicirkel voor de entree. Op het buitenterras stonden mooie stenen tafels met houten stoelen en het terras werd omzoomd door prachtige rozen. Rond de binnenplaats lagen drie gebouwen, allen in dezelfde stijl. Mooie kasteelachtige gebouwen met bordestrappen en van die mooie torentjes erop. Je waande je in de tijd van Robin Hood. De eigenaar ontving me en na een indrukwekkende rondleiding langs de fraaie hotelkamers, lounge en buitenverblijven gingen we genoeglijk op het terras zitten. “Mijn dochter komt zo” zei de aristocratische eigenaar en we lieten ons de koffie inschenken.
Dochterlief kwam na enkele minuten en leek in de verste verte niet op haar vader. Dana, zoals ze zich voorstelde, was een moderne jonge vrouw die heel zakelijk en koel overkwam. Haar vader had me al verteld dat zij hem niet wilde opvolgen in het bedrijf en hij daarom wilde gaan verkopen. Zij zag absoluut niets in het hotelbestaan. Dana hield zich verder redelijk afzijdig van het gesprek wat voornamelijk ging over de wijze van verkopen, doelgroepbenadering, marketing en natuurlijk de te verwachten opbrengst. Na twee uurtjes naderde ons gesprek zijn afronding en het was duidelijk dat we op korte termijn (direct na het zomerseizoen) met de verkoop zouden gaan starten. Die tijd zouden we gaan gebruiken voor het maken van foto’s en het vervaardigen van een mooie verkoopbrochure.
Na twee weken belde Dana me op. Of ik op korte termijn langs kon komen en aldus geschiedde. De situatie was totaal veranderd. Haar vader was plots ernstig ziek geworden met een zeer geringe levensverwachting en door het ontbreken van verdere familie stond ze er alleen voor. De verkoop moest eigenlijk direct starten omdat zij absoluut geen zin had om zo door te gaan. Het droeve bericht van het overlijden van vader kwam kort daarna. Enige tijd na de begrafenis hadden we opnieuw een gesprek waarbij Dana voorzichtig aangaf misschien toch zelf door te willen gaan. Ter nagedachtenis aan haar vader zou ze toch in zijn voetsporen willen treden om zijn levenswerk voort te zetten.
Nu een jaar later sta ik daar dus opnieuw, nadat ik een uitnodiging om de hernieuwde opening van het hotel bij te wonen had ontvangen. De mooie pilaren, de statige oprijlaan, het fraaie terras alles is nog precies zo en het ligt er keurig verzorgd bij. Op het bordes staan Dana en haar vriend te zwaaien. Soms geeft iets niet verkopen nog meer voldoening dan ….
augustus/september 2010
jaargang 14 nr. 5
