Arnold was 83 jaar, nog superkwiek en zeer scherp van geest. Hij keek met zijn bruine ogen strak maar toch vriendelijk de wereld in. Ondernemend en levenslustig is misschien wel de beste kenschets van deze man.
We zaten in de parkachtige tuin bij zijn kleine boerderij die lag op een geweldige plek aan het eind van een zandpad dat overliep in een bos. Het was er rustig en natuurlijk volop privacy; een waar paradijsje. De boerderij was keurig onderhouden, klein maar heel charmant. Net een groot hans-en-grietjehuisje en met dezelfde sprookjesachtige sfeer.
Onder het genot van een bakje koffie bespraken we Arnolds situatie en de gevolgen daarvan. Zijn vrouw was jaren geleden overleden. Zij was niet alleen zijn maatje en levensgezellin geweest maar ook mede-eigenaar van hun schoenenzaak. Een kleine zaak met voornamelijk oudere dames als clientèle, zoals Arnold het zelf uitdrukte. Niet te druk, een vaste klantenkring en redelijk voorspelbare dagen zorgden ervoor dat ze beiden, en hij nu alleen, tot op hogere leeftijd rustig konden doorwerken.
Wat moest hij ook anders? Hij miste zijn vrouw, dat was duidelijk zichtbaar en hoorbaar. Hij sprak vol liefde over haar: de vakanties die ze samen hadden beleefd in verre en warme landen, het tangodansen wat ze graag deden, het rummikuppen, het tafeltennis spelen toen ze nog jong waren, het dansen in een restaurant als ze gingen lunchen, dennenappels zoeken en hun laatste diner in een romantisch Italiaans restaurant. Hij vertelde er prachtig over en je zag hem alles weer herbeleven als hij er over sprak.
Toch had hij ook zijn blik op de toekomst gericht want hij moest verder, zoals hij zelf zei. Ook daar was hij sterk en kordaat in. Hij had een nieuwe vriendin leren kennen in het zuiden van het land en had daarom besloten zijn winkel te sluiten en zijn boerderij te verkopen. “Op naar de toekomst”, zei de sympathieke 83-jarige en gelijk had hij. Hoe dapper en mooi is het dat je in die situatie, met dat verleden en op die leeftijd zo’n grote stap maakt voor de liefde!
We namen alle de stappen door, stelden de vraagprijs vast en ik besloot gelijk foto’s te maken. Het was prachtig weer en met deze sfeervolle boerderij en locatie moesten dat absoluut mooie plaatsjes worden. Dat kon niet missen.
Toen alles klaar was namen we afscheid en op de terugreis moest ik steeds aan Arnold denken. Wat mooi dat je zo in het leven staat!
Nadat alle administratie was gedaan en de foto’s waren geselecteerd en bewerkt werd de verkoopbrochure opgemaakt. Het zag er prima uit. Het was eigenlijk een woning die zichzelf verkoopt. Voordat we de boerderij eventueel op Funda zouden plaatsen, liepen we eerst ons eigen klantenbestand na om mogelijk geïnteresseerden op de hoogte te brengen van dit pareltje.
De mensen die werden benaderd waren stuk voor stuk geïnteresseerd en we besloten een kijkuur te organiseren. Dat doen we wel vaker in deze overspannen markt, zodat iedereen een kans krijgt om eigenaar te worden. Niet altijd even leuk maar de markt vraagt erom en de belangen van onze opdrachtgever staan natuurlijk voorop. Daarvoor worden we ingehuurd.
Op het kijkuur kwamen vijftien belangstellenden uit alle hoeken van Nederland. De mensen waren zeer enthousiast en de kans op een goede verkoop, misschien wel boven de vraagprijs, was groot. Het gaf een goed gevoel dat Arnold met dat kapitaal nog leuke dingen kon gaan doen dat gunden we hem van harte. Arnold wilde zelf graag aanwezig zijn bij het kijkuur; hij vond het wel vermakelijk.
Tijdens het kijkuur klonk er opeens een vreselijk gegil uit de boerderij. Ik liep naar binnen en iedereen begaf zich naar de kelder. “Oh gosh, oh gosh”, klonk het bijna huilend uit de kelder. Ik daalde met mijn grote lijf het kleine keldertrapje af en zag een vrouw haast volledig in paniek in een hoekje staan. Ze huilde en riep alleen maar “oh gosh, oh gosh!”
“Wat is er?” vroeg ik haar. Ze wees naar de muur maar ik zag niets. Ze wees weer en riep voor de zoveelste keer: “oh gosh!!” Ik liep dichter naar de muur maar zag niets waardoor iemand zo overstuur zou kunnen raken. Ik liep terug naar haar en legde mijn hand op haar schouder en vroeg uiterst kalm en zo vriendelijk mogelijk wat er aan de hand was. Ze slikte, hapte naar adem en riep uiteindelijk: “SPIN!” Verbaasd keek ik haar aan. “Een spin?” vroeg ik en ze knikte heftig van ja. Ik keek weer naar de muur en zag nu inderdaad een spinnetje zitten van ongeveer twee centimeter groot. Ik pakte het beestje op en bracht het via de keldertrap naar boven en naar buiten. Terug in het huis troostte de man van ‘mevrouw Oh gosh’ haar met geruststellende woorden. Hij zou het huis geheel spinnenvrij gaan maken en ook alle kevertjes, muizen en alle andere dieren verdelgen.
De vrouw kalmeerde langzaam. De overige kijkers keken wat lacherig rond en het kijkuur verliep verder rustig. Aan het eind van het uur namen Arnold ik samen van iedereen afscheid, waarbij ‘mevrouw oh gosh’ nog steeds wat vreemd deed en haar alleraardigste man haar getrouw gerust probeerde te stellen.
De kijkers kregen tot 5 uur de volgende dag tijd om een bod uit te brengen en het werd dus spannend voor Arnold. Ik sprak met hem af dat ik rond half zes langs zou komen om de biedingen met hem door spreken. De volgende dag stroomden de biedingen binnen en er zaten er inderdaad twee bij boven de vraagprijs. Mooi voor Arnold!
Tegen half zes was ik bij hem en hij zat al te wachten in de tuin. “Koffie of wat sterkers?” vroeg Arnold toen ik bij hem kwam zitten. Ik vroeg om een glas water want het was warm. Arnold nam een biertje en ik gaf hem geen ongelijk.
“En?” vroeg Arnold direct, volkomen logisch. Ik vertelde hem dat er twaalf biedingen binnen waren gekomen, waarvan twee boven de vraagprijs en stelde hem voor die te bespreken. Maar Arnold wilde ze heel graag alle twaalf doornemen. Wilde weten wie wat geboden had en vroeg me steeds wie wie ook weer was.
We namen ze alle twaalf rustig door en bespraken wie welk bod had gedaan en de bijzonderheden. Tenslotte kwamen we bij het laatste bod. Ver boven de vraagprijs en geen voorbehouden. Een meer dan goed bod dat eigenlijk boven de werkelijke waarde uit ging. Bijzonder was dat het bod was uitgebracht door ‘mevrouw Oh gosh’ en haar man want dat hadden wij beiden niet verwacht. We moesten weer lachen om de toch vreemde en overdreven reactie van deze mevrouw en vooral om de uitspraak ‘Oh gosh!” En dat om een klein spinnetje..
Het bod was bijna te mooi om waar te zijn en ik stelde Arnold voor deze partij te kiezen en met hen de deal te sluiten. Hij keek een tijdje voor zich uit, liep even naar binnen de boerderij in en kwam toen weer naar buiten. Hij ging naast me zitten, nam een slok bier, keek me aan en zei “ik snap je voorstel Bart maar dat doe ik niet.”
Ik keek hem een beetje verbaasd aan maar zag een trieste maar vastberaden blik in zijn ogen. “Ik verkoop de boerderij aan het leuke jonge stel dat weliswaar een bod onder de vraagprijs heeft uitgebracht maar hier zo verliefd rondliepen. Zij kunnen de juiste nieuwe bewoners worden die deze plek verdienen. Het deed me zo denken aan toen ik hier voor het eerst met mijn vrouw rondliep”, zei Arnold ontroerd. “Tijdens het kijkuur had ik al besloten het hen te gunnen. Ik heb genoeg geld voor mijn toekomst en ik hoop dat zij net zo’n mooie tijd gaan beleven als mijn vrouw en ik hier hadden.
We keken elkaar aan, we klonken op het leven en ik snapte hem volledig.
