“Ben jij gelukkig?” Vroeg Jan aan mij.
Zo! Dat was me nogal een vraag aan iemand die pas een half uurtje bij je thuis is. Recht voor z’n raap zullen we maar zeggen. Maar er zat natuurlijk meer achter deze vraag want die stel je niet zomaar.
Drie dagen daarvoor had Jan ons kantoor gebeld om een afspraak te maken om de verkoop van zijn woning te bespreken. Dat was nog best lastig want Jan’s vrouw Allie werkte veel en ver weg en had weinig tijd. Ook de zaterdagen, ‘s morgens vroeg of ’s avonds waren moeilijk maar uiteindelijk werd een moment gevonden waarop iedereen kon.
Die dag ging ik op pad en ik kon me het adres nog herinneren want ik had dit huis in het verleden al eens getaxeerd. Het was een vrijstaand huis net buiten een dorp in onze mooie regio. Landelijk gelegen aan de rand van het bos met alle voorzieningen op een steenworp afstand. Een erg gewilde plek voor veel mensen. Natuurlijk was ik aan het bellen toen ik in mijn ooghoek opeens huisnummer 6 zag staan. Daar moest ik toch zijn? Raar, ik dacht dat het dichter bij het bos lag. Ik stopte en checkte het huisnummer op mijn formulier maar het bleek toch echt te kloppen. De auto parkeerde ik voor de grote schuur die naast de woning stond en ik bleef even zitten om te kijken. Dat is gek, dacht ik, want het huis dat ik voor ogen had was van rond 1900 met veel sfeer en leuke details aan de buiten- en binnenkant. Nu keek ik naar een negentigerjarenwoning; degelijk gebouwd met veel onderhoudsarme materialen en een stuk groter.
Met een ‘Ik-word-geloof-ik-oudgedachte’ stapte ik uit en belde aan.
Een prachtige vrouw deed open. Mooi lang haar, keurig gekleed en op hoge hakken. Ze keek me vragend aan. “Goedemorgen”, zei ik, “als het goed is hebben wij een afspraak”. Haar lach werd nog breder. “Ik houd van originele openingszinnen maar deze is nieuw voor mij”, antwoordde ze en weer keek ze me vragend aan. Tja, normaal gesproken word ik direct binnengelaten als ik een afspraak heb maar dat liep nu duidelijk even anders of maakte ze een grapje?
Ik begon ook maar een beetje te lachen en hoorde mezelf zeggen dat ik net de vrijgezellencursus had afgerond en dat dit mijn eerste echte praktijkoptreden was. Fout fout fout, Bart! Slaat helemaal nergens op, dacht ik. De vrouw begon hard te lachen: “Nou, dan ben je wel geslaagd hoor maar wat kan ik voor je doen?” Gelukkig herstelde ik snel, stelde me netjes aan haar voor en zei dat ik volgens mijn agenda een afspraak had om deze woning te bekijken. “Ik ben Laura en ik weet nergens van, mij is geen afspraak bekend”, was haar antwoord.
Het was duidelijk dat er iets mis was gegaan. “Ik moet op nummer 6 zijn”, zei ik. “Oh, maar dat is het huis van de buren”, antwoordde Laura lachend. “Dit is nummer 6A. Mijn huis is hier later tussen gebouwd, vandaar. De ‘A’ is alleen enkele weken geleden van de brievenbus gevallen. Ik zal het direct verhelpen want dit gebeurt de laatste tijd wel vaker. Maar jij bent dus dé makelaar uit Havelte”, ging ze direct verder. “Wat leuk om je een keer te ontmoeten, veel goeds over je gehoord. Laatst nog aan je gedacht zelfs. Op termijn wil ik mijn huis namelijk wel verkopen.” Licht blozend nam ik afscheid maar wel met de afspraak dat ze me zou bellen als de tijd daar was.
Bij de buren aangekomen, vertelde ik hen het verhaal en zij moesten er hartelijk om lachen. Ze wisten dat Laura soms aan verhuizen dacht en misschien al verder met die gedachte was dan ze zelf besefte. Dus wie weet.
Het huis van Jan en Allie was zoals gezegd sfeervol en gelegen op een superplek. We bekeken samen de woonkamer, grote woonkeuken, bijkeuken en hal. Op de begane grond waren nog drie slaapkamers en op de verdieping een badkamer. Alles was netjes en keurig verzorgd. Buiten was er de garage en een hele grote parkachtige tuin die er strak en mooi onderhouden bij lag.
Na de rondleiding zaten we aan de keukentafel en een serieus maar ook mooi gesprek ontvouwde zich. Jan en Allie vertelden over hun leven en het grote plezier waarmee ze altijd hadden gewoond op deze heerlijk plek: “Weet je Bart, we zijn hier heel gelukkig en houden ervan dat alles verzorgd en goed onderhouden is. We merken dat door gebrek aan tijd en de leeftijd het moeilijker wordt hieraan te voldoen. Ben jij gelukkig? “
Dat was wel een privévraag in een zakelijk gesprek maar voordat ik antwoord kon geven zei Jan: “Ik denk dat je wel weet hoe dat voelt en dat je daarom begrijpt dat wij gelukkig willen blijven. Vandaar dat we met pijn in ons hart de beslissing hebben genomen om ons huis te verkopen. Een kleiner huis met wat minder grond is beter voor ons. En als de locatie minder mooi is, accepteren we dat.
Ik nam met hen de verkoopmogelijkheden door. Naast de normale acties die elke makelaar doet, bekijken wij elke keer opnieuw hoe we een bepaald huis op de meest gunstige manier kunnen verkopen. Daar is creativiteit voor nodig en dat kan de makelaardij wel gebruiken. Ik stelde een zogenoemd kijkuurtje voor.
Ze keken me vragend aan, waarop ik hen deze manier van verkopen uitlegde. Als je als makelaar het idee hebt dat er veel belangstelling zal zijn voor een woning, is het een goed idee de “Amsterdamse methode” toe te passen. In ons bestand hebben wij veel woningzoekenden staan en dat kan er voor zorgen dat je direct meerdere partijen hebt die mogelijk geïnteresseerd zijn in een woning die beschikbaar komt. Door niet, zoals gebruikelijk, elke kijker apart rond te leiden kun je ook een kijkuurtje organiseren waarbij alle belangstellenden tegelijkertijd het huis bekijken. Dit werkt bij een populair huis erg goed en zo hebben we er al een paar zelfs boven de vraagprijs kunnen verkopen. De kopers waarderen het vaak ook omdat iedereen dezelfde kans heeft en je niet met een door de makelaar bepaalde volgorde werkt.
Jan en Allie vonden het een geweldig idee. Gewoon een uurtje in plaats van meerdere bezichtigingen met alles wat daarbij komt kijken, leek hun ideaal. We gingen op kantoor aan de slag en onze inschatting klopte. Door mensen uit ons zoekersbestand te benaderen en een mooie presentatie op de site, hadden we al snel elf partijen die graag wilden kijken.
Op de dag van het kijkuurtje was het stralend weer en zag het perceel er idyllisch uit. Een herfstzonnetje, de prachtige bomen waarvan de bladeren langzaam verkleurden, de schapen in het weiland eromheen; een perfect plaatje! Maar na een half uur waren er nog maar vijf van de elf partijen geweest. Dit baarde mij zorgen want meestal is iedereen er direct op de afgesproken tijd. De mensen die wel waren gekomen waren erg enthousiast en naast twee directe biedingen kregen we ook twee toezeggingen voor een bod op de dag erna. Het plan leek te werken.
Ook Jan en Allie, die we op de hoogte hielden, waren erg blij met deze gang van zaken. Grote vraag was natuurlijk nog wel waar de andere zes belangstellenden bleven. Er kan natuurlijk iemand afhaken door onvoorziene omstandigheden maar de helft? Ik liep naar de weg en zag toen voor het huis van Laura vijf auto’s geparkeerd staan. Iemand jarig? Of had Laura nog steeds haar huisnummer niet aangepast? Ik liep naar haar huis en trof daar de altijd lachende Laura omringd door enkele van “onze” kijkers!
Zij had de mensen al uitgelegd dat ze bij de buren moesten zijn en na overleg begeleidde ik hen naar het huis van Jan en Allie. Het kijkuurtje werden kijkuurtjes maar uiteindelijk had iedereen de woning en de tuin goed kunnen bekijken. Twee van de biedingen waren boven de vraagprijs en Jan en Allie waren heel tevreden.
Toen ik terugliep naar mijn auto, stond daar nog een jong stel die ik bij Laura had opgehaald te praten. Ik vroeg hoe ze het hadden gevonden en we raakten aan de praat. De plek vonden ze geweldig maar qua huis hielden ze meer van strak en modern. Hun blik gleed naar het huis van Laura en toen trok ik de stoute schoenen aan. Ik vroeg of ze niet even een kleine boswandeling wilden maken waarop ik, nadat zij vetrokken waren, snel naar Laura liep.
Ik legde haar de situatie uit en ze keek me natuurlijk weer breed lachend aan. “Als je makkelijk en snel je huis wilt verkopen, is dit misschien je kans”, zei ik tegen haar. Ze dacht even na en knikte toen van ja. Ze had net een nieuwe relatie en dit was misschien wel meer dan ooit het moment. We stemden de prijs af en ik belde het wandelende stel op om te zeggen dat ze langs konden komen bij het huis van Laura. Binnen tien minuten waren ze er en ik leidde ze uitgebreid rond. Het was snel duidelijk dat ze erg enthousiast waren en na de bezichtiging gingen we naar kantoor en werd de deal al snel beklonken.
Het kijkuurtje was een kijkmiddag geworden maar met als opbrengst twee verkochte woningen, twee hele gelukkige verkopers en twee hele blije kopers: een topresultaat. Jan en Allie en Laura verhuisden ongeveer op hetzelfde moment en zo kreeg de weg aan de rand van het dorp weer vier nieuwe en vooral leuke bewoners!
