De heer S. was een aardige en een beetje verlegen man. Hij woonde in een klein boerderijtje met een leuke siertuin, een imposante moes- en bessentuin, een kleine boomgaard met hele oude fruitbomen, een klein weilandje voor de pony en een flink kippenhok met een nog grotere kippenren.
U zult denken een wat oudere man die niet meer werkt en veel tijd heeft, maar niets was minder waar. De heer S. was 45 jaar, single en had een drukke baan in de automatisering. Hij kon weliswaar soms vanuit huis werken maar moest toch ook vaak op pad naar klanten die veelal in zuid Nederland zaten. Juist als ontspanning had hij zijn tuin en besteedde daar veel tijd aan.
De heer S. was een man vol verrassingen en tegenstellingen, van de snelle automatiseringswereld tot zijn rustige bijna aardse plekje met zijn tuin en pony. Maar de grootste verrassing was zijn bijzondere hobby; het fokken van prachtige hanen. U kent ze wel van die mooie kleurrijke en soms zeer grote hanen met een fel rode kam, stevige snavel en scherpe sporen. Hij had er vele en had in het verleden een heel fokprogramma opgezet, waarvan hij nu de vruchten plukte. S. had een goede naam op dit gebied opgebouwd en zijn hanen waren zelfs buiten de landsgrenzen bekend. Hij werd gezien als DE deskundige op dit gebied en werd vaak gevraagd voor lezingen of om als gast op (internationale) tentoonstellingen te verschijnen.
Helaas kostte zijn werk steeds meer tijd en vooral het reizen naar het zuiden kwam steeds vaker voor. Na jaren van veel heen en weer reizen was hij tot de conclusie gekomen dat het zo niet langer kon. Hij stond in dubio: van werk veranderen of verhuizen. Het werk was echter zo leuk dat een verhuizing de enige oplossing was, hoezeer hij ook aan zijn woonplekje gehecht was geraakt. ”Maar een woning is vervangbaar en een leuke baan maar moeilijk, dus moet ik rationele afwegingen maken en beslissen”, had hij gezegd. Daarnaast had hij een nieuwe relatie gekregen met een leuke vrouw die in het midden van het land woonde. Ook de afstand naar haar zou door een verhuizing aanmerkelijk verkleinen en liefde kruipt …..
Het boerderijtje kwam te koop en de eerst kijkers waren agra-riërs uit de buurt. Zij hadden een melkveebedrijf en hun oudste zoon was er klaar voor om het bedrijf over te nemen. Het leek hun beter om niet bij de boerderij te blijven wonen, maar hun zoon alle vrijheid te geven en te verhuizen om op een veilige afstand te gaan wonen. Ver genoeg van de boerderij om afstand te nemen en dichtbij genoeg om makkelijk te kunnen helpen in tijden van drukte (kalven, kuilen etc.).
Het huis voldeed volledig aan hun wensen door met name de mogelijkheid om een beetje te hobbyboeren zodat ze zich niet gingen vervelen. De hanenafdeling trok in het bijzonder de aandacht van de gewezen agrariër. Zelf gewend aan het fokken met koeien wist hij hoe moeilijk het was om goede resultaten te behalen en hoeveel tijd daarmee gemoeid was. Het klikte goed tussen de verkoper en de geïnteresseerde en al spoedig zaten ze tijdens de tweede bezichtiging uitgebreid over de fokkerij te praten.
Na de beslissing om tot koop over te gaan lieten de kopers bij de onderhandeling blijken dat ze meer dan alleen in de boerderij geïnteresseerd waren. Bij het bod bedong hij namelijk dat een aantal hanen achter zouden blijven. De verkoper vond het moeilijk. Het waren niet zijn tophanen maar toch ze waren op tentoonstellingen enkele malen in de prijzen gevallen. Na een flink aantal telefoontjes en een goed gesprek met z’n drieën om tafel waren we er uit. Naast de aankoop van de boerderij zat er in de overeengekomen koopsom ook één van de hanen uit de collectie van de verkoper. De koper wilde dit ook graag specifiek opgenomen hebben in de koopakte.
Nadat wij deze hadden opgesteld, goed met iedereen hadden doorgesproken zetten alle partijen een handtekening onder de akte. De koop was tot ieders tevredenheid gesloten.
Drie maanden later vond de overdracht plaats en iedereen was present, de verkoper enigszins timide omdat hij definitief zijn bijzondere plekje ging verlaten en de kopers in een heugelijke stemming omdat het avontuur kon beginnen. Ze hadden tenslotte 45 jaar op dezelfde plek gewoond en dit was een geheel nieuwe ervaring.
Vier weken na de overdracht belde de koper op en vroeg of ik bij hem langs kon komen. Hij klonk niet blij en ik zat tijdens mijn trip naar de boerderij na te denken over wat er kon zijn. Zou het ze niet bevallen, ziekte of ander onheil? Eenmaal aangekomen en aan tafel aan de koffie vertelde de koper dat hij toch wel met een probleem zat en dat een kennis had gezegd dat er sprake was van een verborgen gebrek.
Hij zag het zelf niet zo, maar wilde er toch graag over praten. Ik schrok want dit komt eigenlijk nooit voor en was benieuwd wat het verborgen gebrek dan was. Na een flinke aanloop kwam het verhaal. De haan die hij had gekocht kraaide niet of veel te laat en daar baalde de koper flink van, want dat is toch het minste wat een haan kan doen. Of hier iets aan te doen viel. Alhoewel dit natuurlijk geen verborgen gebrek was speelde de verkoper het spel mee en bezorgde de mensen een andere haan. Een die flink kraaide maar nimmer in de prijzen was gevallen!
september 2011
jaargang 15 nr 6
