‘Kom binnen’, was de vriendelijke uitnodiging van een jonge vrouw met zwart haar en een enigszins geforceerde glimlach. ‘Goedemorgen, ik ben Bart’, stelde ik mij voor. ‘Hoi, ik ben Maria en loop maar door, hoor’, zei ze er gelijk achteraan. De woorden werden heel nerveus en met een trillende stem uitgesproken. Ai, dit voelt niet goed, dacht ik direct. ‘Ga jij voor?’, vraag ik haar. ‘Jij kent het huis beter dan ik’, probeerde ik de voelbare spanning wat te verminderen. We liepen door de gang, langs de woonkamer naar de woonkeuken. Een indrukwekkende woonkeuken dat moet ik zeggen. Mooi ruim, een hele fraaie inrichting van een goed merk met alle denkbare inbouwapparatuur, een gezellige bank tegen de muur met een grote vierkante keukentafel ervoor. Uit de vele ramen had je een prachtig uitzicht over de landerijen en boswallen.
‘Hallo, ik ben Johan’, stelde de man, die aan de keukentafel zat, zichzelf voor. Een jonge dynamische vent die eveneens vriendelijk uit zijn ogen keek.
‘Ga zitten’, en hij wees naar de keukenbank. ‘Kopje koffie?’, vroeg hij daarna. ‘Graag’, zei ik, het was tenslotte rond tien uur op een mooie zonnige maandagochtend in oktober. Ook Maria ging zitten terwijl Johan ondertussen de koffie voor ons regelde.
Als er “iets” is dan voel je dat onmiddellijk is mijn ervaring en, zoals gezegd, de spanning hing in de lucht.
Nadat de koffie op tafel stond, werden er wat algemene zaken uitgewisseld. Johan en Maria woonden al geruime tijd in deze woning en dat beviel hun uitstekend. Beiden waren verknocht aan het plekje. Het relatief jonge stel was sportief ingesteld en reisden er flink op los. Wandelen en fietsen in het buitenland vonden ze beiden het leukste en dat deden ze dus ook veel. Tijdens het gesprek voelde je de spanning opbouwen. Er viel een stilte, het was blijkbaar tijd voor de zure appel. Ze hikten er allebei enorm tegenaan, dus was het goed om een kleine voorzet te geven. Ik begon over de reden waarom ze mij uitgenodigd hadden en binnen een paar seconden rolden de tranen en woorden over tafel. Een ware waterval van woorden kwam mij tegemoet. Johan had het woord en Maria was vooral heel verdrietig. Duidelijk werd dat hun relatie onder grote druk stond. Ze waren heel vriendelijk en eigenlijk heel lief voor elkaar ook in hun bewoordingen, maar de spanning droop ervan af.
Gaandeweg werd het verhaal duidelijk dat ze niet gelukkig met elkaar waren. En heel raar was eigenlijk dat er een soort mediator gesprek ontstond. Alsof ze voor het eerst zo open tegen elkaar waren. Ik voelde mij niet echt op mijn plaats op dat moment. ‘Zouden jullie niet eens naar, bijvoorbeeld, een relatietherapeut gaan?’, probeerde ik voorzichtig. ‘Ik ben makelaar. En ik vind het heel bijzonder wat jullie allemaal delen met mij, maar ik kan jullie op dit gebied niet echt professioneel helpen.’
‘Nee Bart, we vinden het juist wel prettig dat je erbij bent, want nu kunnen we blijkbaar wel communiceren met elkaar.’ Ik keek hen vragend aan want ik had nauwelijks wat gezegd.
Het gesprek ging gewoon verder en duidelijk werd dat ze het beiden niet meer zagen zitten. En zo maakte Johan duidelijk dat hij het al heel lang niet meer zag zitten. Maar hij wilde haar en de familie en vrienden geen verdriet doen. En zij wilde, ondanks dat de relatie niet meer werkte, alle trammelant niet ondergaan die een scheiding teweeg zou brengen.
Haar ogen werden weer vochtig en een traan liep over haar wangen. ‘Dan is het maar zo’, zei ze nadat Johan de scheiding definitief uitsprak, ‘Dan kan ik er verder ook niets meer aan doen.’
De setting zo in het huis in de keuken was bijzonder. Alledaags en vertrouwd, maar toch ook nieuw, beladen en heel vreemd.
Johan werd emotioneel en begon met het stellen van een aantal cruciale vragen. ‘Dit is niet waar je het allemaal voor doet, dit is niet wat je wilt, maar wanneer is dat het wél? Zijn dat de normale dagen waarop alles loopt zoals het moet, het bijna vanzelfsprekend gaat, vertrouwd en met weinig of zelfs zonder gevoel? Of zijn dat de dagen en momenten dat niets belangrijk is, het misschien helemaal niet zo op rolletjes loopt, maar juist wel met dat speciale gevoel?’
‘Zeg het maar? Wanneer doe je het goed, Bart? Voor anderen en voor jezelf? Hoever wil je gaan met het invullen van het ideale plaatje? En wat is dat ideale plaatje? Is dat wanneer jij je goed, veilig en fijn voelt of is dat wanneer je denkt dat anderen denken dat je je zo voelt? Geeft dat je een beter gevoel?’
‘Wat een vragen’, zegt Maria en begint te huilen. ‘Het laatste wat je wilt is een ander verdriet doen, dat staat vast’, vervolgt Johan, ‘Maar wat moet je doen als er geen andere weg is? Kies je dan toch weer veilig voor de ander of kies je voor jezelf en de ander?’
Maria kijkt hem vragend aan, ‘Welke ander?’, komt er tussen de tranen door uit. ‘Die ander dat ben jij’, verduidelijkt Johan haar. ‘Is het ook voor jou niet beter of mag je dat zo niet zeggen? Als het in een relatie niet meer werkt, het gevoel al heel lang weg is, wat moet je dan doen? Zoals nu? Gewoon maar door modderen terwijl je allebei niet gelukkig bent, maar je nog wel aan het ideale plaatje voldoet? Dat plaatje waarvan je denkt dat anderen dat zo zien. Of ga je samen voor een leuker en gelukkiger leven kiezen, maar dan apart?’
‘Is dat ook houden van? Kiezen voor een ander leven zonder elkaar, zodat je beide uiteindelijk gelukkiger wordt?’
‘Kun je elkaar dan, later, aankijken en uitspreken dat je het samen goed hebt gedaan? Tenslotte heb je een groot deel van je leven met elkaar doorgebracht en lief en leed gedeeld.’
Het waren bijzondere woorden die Johan uitsprak met een enorme lading en veel respect. De opluchting bij beiden was voelbaar, ook al was Maria nog steeds heel verdrietig. Ik stelde voor dat ik op een later moment terug zou komen om de verkoop van de woning te bespreken. Maar beiden wilden dat ik bleef en het verkoopproces met hen zou doorspreken.
En zo geschiedde; ze gingen uit elkaar, vertelden samen aan mensen wat hun plannen waren en vooral dat ze geen ruzie hadden. Dat mensen niet hoefden te kiezen, ze waren en blijven “on speaking terms”. Dat was de duidelijke afspraak die ze samen hadden gemaakt en die ze samen zouden uitdragen.
We doen ons werk met plezier, maar een woning verkopen vanwege een scheiding is niet het leukste. Het enige wat wij kunnen doen, is het proces van verkoop zo soepel mogelijk laten verlopen en zorgen dat de beide verkopers weer verder kunnen emotioneel en financieel. Gelukkig leven we nu in marktomstandigheden dat de meeste huiseigenaren geld overhouden bij de verkoop van hun woning. En dus dat ze of een woning gaan huren of dat ze mogelijk weer een nieuwe (wel vaak een kleinere) woning kunnen terugkopen.
We begonnen met het verkoopproces. De verwachtingen van de verkopers en van ons kantoor werden door de markt waargemaakt. Ondanks dat de verkoop met veel emoties gepaard ging, was de goede opbrengst “een kleine pleister op de wonde”. Bij het ondertekenen van de koopovereenkomst op ons kantoor hielden beide zich kranig, en je gunde ze een mooie nieuwe start van hun verdere levens. In de contacten na de verkoop bleek dat ze daar beiden al flink mee bezig waren. Ze moesten natuurlijk allebei opnieuw een woonplek zien te vinden en dat viel in een markt als deze niet mee. Maria wilde graag eerst gaan huren om later te kijken en mede afhankelijk van haar omstandigheden op dat moment misschien weer een huis te kopen. Johan wilde graag gelijk iets anders kopen omdat hij huren eigenlijk “zonde” vond van het geld.
Kortom Johan en Maria gingen elk hun weg. Natuurlijk met vallen en opstaan en hoewel tijd alle wonden heelt is dat voor velen makkelijk gezegd, maar lastig uitvoerbaar.
Maria vond, geruime tijd voor de overdracht van hun oude woning, een leuke huurwoning in dezelfde plaats waar ze al woonden. En het was helemaal haar huisje, zoals ze dat zelf aan mij vertelde toen ik een bakje koffie kwam drinken. Ze had haar leven alweer behoorlijk op de rit, leuk werk en al veel nieuwe vrienden gemaakt. Het ging goed met haar, vond ze zelf, en ze zag er inderdaad goed en stralend uit.
Johan sprak ik enkele weken later bij ons op kantoor. Hij was druk bezig met zijn zoektocht naar een nieuwe koopwoning. De markt was lastig om wat te kopen, er was niet veel aanbod en de woningen werden relatief snel verkocht. Daarnaast vond hij het ook lastig om in te schatten hoe zijn toekomst er uit ging zien. Zou zijn werk op dezelfde locatie blijven, zou hij weer een nieuwe partner ontmoeten en waar woonde die, hoe zat het met haar werk en eventuele kinderen? Allemaal vragen waar hij nu geen antwoord op had en hij vroeg om raad. Dat is ook voor ons natuurlijk lastig.
Het simpelste advies is om te kijken naar je huidige situatie gaf ik hem mee, want die is actueel. Je kunt wat woningruimte betreft natuurlijk rekening houden met eventuele ontwikkelingen op het gebied van meerdere personen, maar dat moet allemaal nog maar blijken. En tref je een nieuwe relatie dan zal de liefde uiteindelijk alles overwinnen en zullen er oplossingen gezocht worden die de eventuele problemen oplossen.
‘Dus kijk vooral wat je zelf wilt en de rest moet je maar op je af laten komen.’ Meer kon ik ook niet zeggen tegen hem.
Johan deed een aantal bezichtigingen maar hij was of te laat, of de woning was te duur of er mankeerde volgens Johan van alles aan. De tijd verstreek en de datum waarop de overdracht van de huidige gezamenlijke woning zou plaatsvinden kwam steeds dichterbij. De tijd begon voor Johan te dringen!!
Een week voor de overdracht van de woning, gaf Johan aan dat hij een oplossing had gevonden voor zijn probleem. Hij kon tijdelijk bij een vriend gaan inwonen die ook alleen woonde in een hele ruime woning en daardoor genoeg plaats had.
Bij de overdracht van de gezamenlijke woning gingen Johan en Maria gelukkig goed met elkaar om en de overdracht verliep soepel. Ze waren nog steeds “on speaking terms” en zagen elkaar met regelmaat. Maar beiden waren ook ervan overtuigd dat ze de juiste beslissing hadden genomen.
Johan vond snel daarna een nieuwe woning waar hij helemaal happy mee was en kort daarna verhuisde hij naar zijn nieuwe stekkie.
Na enkele maanden kwam ik Maria toevallig ergens tegen en natuurlijk vroeg ik haar hoe het ging. Ze was nog steeds even stralend en keek me lachend aan. ‘Wat denk je, Bart?’, vroeg ze indringend. ‘Nou, je ziet er heel vrolijk en blij uit, dus ik denk dat het heel goed met je gaat’, zei ik oprecht.
‘Nou, meneer de makelaar, dat klopt helemaal’, zei ze lachend, ‘Ik voel me super!’
‘Wat geweldig voor je’, zei ik lachend terug. ‘Mijn huisje bevalt me meer dan prima, ik kijk zelfs helemaal niet naar andere woningen en heb besloten dat ik een hele tijd hier blijf wonen, mijn werk gaat heel goed en geeft me veel voldoening, ik ben gezond en… ik heb een nieuwe relatie. Hoe vind je dat?’ ‘Ik vind het allemaal geweldig voor je en helemaal dat je weer een nieuwe liefde hebt gevonden, dat heb je meer dan verdiend.’
‘Weet je wat zo mooi is, Bart? Gisteravond kwam ze na een dag hard werken thuis, omhelsde ze mij en ging me vertellen hoe blij ze met mij was en hoe trots ze op me was. En toen kwam de allermooiste uitspraak die ik ooit heb gehoord;
“Ik ben pas echt thuis… als ik jou omhels!”
