Haar mail maakte indruk op me. Ik moest zelfs even slikken. Maar waarom? 
Het was een mailtje zoals er dagelijks veel binnen komen op ons kantoor. Allerhande vragen over woningen die te koop staan, verzoeken tot bezichtigingen, sponsorverzoeken en nog veel meer. De mailbox loopt altijd weer heel hard vol als we net denken alle mails weggewerkt te hebben. Hoe ging dat voordat er mail bestond? Werd er toen veel minder informatie opgevraagd? Maar dat terzijde.
Meestal worden de mailtjes eerst snel gescand op inhoud zodat ze terecht komen bij de juiste persoon om te beantwoorden. Dit mailtje kwam bij mij terecht en het beklijfde, zoals dat zo mooi heet. Ik las hem voor de tweede keer en het deed me weer wat.
In ons werk spelen commerciële en sociale aspecten beiden een rol en lopen door elkaar heen. Dat vind ik zelf de aantrekkelijkste kant van ons werk en is zeker een belangrijke reden dat ik dit werk zo graag doe. Je komt bij mensen thuis, hebt een inkijkje in hun leven en hoort hun verhaal aan. Wat kunnen wij als makelaardij voor ze doen, commercieel maar vaak ook sociaal.
Mensen in nood mailen soms wel naar dertig verschillende partijen in de hoop dat ze ergens hulp kunnen krijgen. Dit soort mails komen bij ons ook binnen en vaak antwoorden we bemoedigend waarbij helaas meestal vast staat dat we niets kunnen betekenen. Maar deze mail was anders; zo mooi en aangrijpend geschreven. Het raakte bij mij een gevoelige snaar.
Hij kwam van Marjolein, die mede namens haar vriend Hans de mail had opgesteld. Ze waren begin dertig en hadden tegenslag na tegenslag gehad.
Na hun opleiding hadden ze allebei direct een baan. Ze waren gaan samenwonen en alles leek koek en ei. Een mooie toekomst lag voor ze; ze maakten plannen, mooie plannen over een zonnige toekomst en dromen over leuke en misschien ook wel onbereikbare dingen. U kent het vast wel: Hoe zou het zijn als..? Stel dat..? Heerlijk om zo te fantaseren en even uit de realiteit te raken.
Tot de moeder van Hans plotseling overleed. Kort daarna begon zijn vader al vroeg te dementeren. Veel verdriet en grote zorgen namen de plaats in van de mooie dromen.
De uiteindelijke beslissing dat vader verzorgd moest gaan worden was een zware voor zulke jonge mensen.
Toen ook de moeder van Marjolein (haar vader was toen zij nog heel jong was verongelukt) terminaal ziek werd, werd de realiteit bikkelhard. Misschien wel te hard. Marjolein trok het zich zo aan dat ze psychische problemen kreeg en zelfs arbeidsongeschikt werd.
En als het één keer tegenzit gebeuren er vaak nog meer nare dingen.
In dezelfde periode ging het bedrijf waar Hans werkte failliet door slecht management en raakte hij werkloos. Hans was echter een doorpakker en binnen een paar maanden had hij weer werk. Maar de tegenslagen waren nog niet op. Hij kreeg een akelig bedrijfsongeval en raakte arbeidsongeschikt. Toen zaten ze allebei thuis. Begin dertig met een toekomst die er buiten hun schuld binnen een paar jaar totaal anders uit kwam te zien.
De studentenkamer waar ze woonden was klein, eigenlijk veel te klein. Toen ze gingen samenwonen voldeed het prima want toen was de wens om samen en zelfstandig te zijn zo groot dat eigenlijk alles wel goed was. Maar nu ze wat ouder werden en vooral omdat ze beiden thuis zaten, werd het er klein en benauwend. Door de hele situatie van zorgen, verdriet en machteloosheid kwam ook hun relatie onder druk te staan.
Was alles dan kommer en kwel? Nee hun grootste wens werd de waarheid; Marjolein raakte zwanger! Ondanks alle spanningen was dit een enorme opsteker voor hen. Hier hadden ze het al zo vaak over gehad en nu eindelijk was het zover.
Maar de zwangerschap bracht ook hun niet zo ideale woonsituatie nog eens extra pijnlijk aan het licht. Ze konden onmogelijk in hun veel te kleine studentenkamer blijven wonen, nog afgezien van alle andere ongemakken zoals lekkages en vocht.
En daar kwam dus de vraag aan ons kantoor; of wij woonruimte voor hen in ons bestand hadden met een lage huurprijs. Het antwoord op deze vraag was helaas echter kort: nee. Ik zou graag willen dat ik vijftig van zulke huurwoningen had. Ze zouden binnen een dag verhuurd zijn.
De mail was alleen zo mooi, zachtaardig en recht uit het hart geschreven dat ik vond dat een kort en krachtig nee eigenlijk niet kon. Het was geschreven zonder medelijden op te willen wekken en juist daarom raakte het me juist. Maar ik kon moeilijk ‘ja ’zeggen want er was domweg geen woning beschikbaar. Ik mailde Marjolein terug dat het moeilijk zou worden maar dat ik er wel werk van ging maken, waarop een lachende smiley terugkwam.
Het werk ging verder en een paar maanden verstreken. Ik dacht zeker nog af en toe aan Hans en Marjolein maar vreesde dat ik hen geen oplossing kon bieden.
Op een mooie zomerdag had ik een gesprek met de oudere eigenaar van een camping die ik al jaren kende. De camping was verouderd en had steeds minder klandizie. De toiletgebouwen waren toe aan vernieuwing en er waren nauwelijks voorzieningen op het terrein. Dat in combinatie met de steeds hogere eisen van de gemiddelde vakantieganger maakte dat er enkel nog wat oudgedienden kwamen en de belangstelling langzaam maar gestaag terugliep.
Wat nu te doen? was de vraag van de eigenaar. Hij speelde met de gedachte de camping nog een kleine financiële impuls te geven om hem daarna te verkopen. Hij had hard genoeg gewerkt en kon dan lekker gaan reizen. Een nadeel was ook dat hij zelf in het dorp vlakbij woonde terwijl de campinggasten het steeds belangrijker vonden er 24/7 iemand aanwezig was. Aan de andere kant was het wel zijn camping en hij kon moeilijk afscheid nemen.
Volkomen onverwachts dacht ik opeens aan Hans en Marjolein. De beheerderswoning op de camping was een keurige woning, die nu als kantoor gebruikt werd. Het was weliswaar ietwat gedateerd, maar verder was er niets mis mee.
Ik vertelde de eigenaar het verhaal van Hans en Marjolein en hij was diep geraakt. “Maak een afspraak me
t ze want ik wil ze graag ontmoeten en eens kijken of we niet wat voor elkaar kunnen bekeken”, zei hij en aldus geschiedde.
Toen ik Hans en Marjolein mailde reageerden ze erg enthousiast. Ze hadden nog steeds niets gevonden en waren ten einde raad. Over een maand was de uitgerekende datum van de bevalling dus de tijd begon te dringen. Na twee gesprekken waren ze er met z’n drieën uit. Hans en Marjolein mochten voor niets in de woning op de camping wonen met als kleine tegenprestatie dat zij de campinggasten te woord stonden en er de kleine dagelijkse zaken voor de eigenaar regelden.
De “overdracht” op een avond een week later was een blijde en bijna emotionele aangelegenheid. De
campingeigenaar was blij dat hij zijn camping kon behouden en toch ook kon gaan reizen. Hans en Marjolein gingen op een fantastische plek in een comfortabel huis wonen zonder kosten. Ze konden er langzaam weer aan het arbeidsproces wennen en hun kindje zou op een geweldige plek opgroeien.
Het geboortekaartje van de dochter van Hans en Marjolein kwam binnen op kantoor; Mieke! Een prachtig kaartje met de uitnodiging om haar te komen bewonderen met de hand erop geschreven.
Twee dagen later was ik op de camping waar Marjolein trots als een pauw mij verwelkomde. Ze nam me mee naar de wieg en daar lag Mieke. Ze had haar oogjes dicht en lag voldaan te slapen. Klein, teder en volledig afhankelijk, maar ook toch weer krachtig en heel lief. Een wondertje was weer geschied, nee eigenlijk waren er twee wonderen geschied.
De moeder van deze prachtige baby glimlachte naar me. Moe maar erg voldaan zei ze ter bevestiging van mijn gedachte: “Lekker, effe rust. Koffie?”
