Een ferme ruk aan de klingelbel kondigde het bezoek aan. Ik stond net enkele minuten te wachten en liep naar de deur van de woning om de kijkers binnen te laten. Toen ik de deur open deed zag ik een leuke man en vrouw van midden dertig op de stoep staan. “Wij hebben met u een afspraak?”, was de logische vraag. “Jazeker dat denk ik wel, jullie komen deze mooie woning bekijken?” En dat kwamen ze.
De woning was een royaal herenhuis nabij het centrum van een plaats in onze regio. U kent ze wel, statige bouw van eind 1800, hoog, met glas in lood ramen, erkers en natuurlijk een solide voordeur. Binnen een kamer-en-suite met schuifdeuren, twee schouwen, een visgraad parketvloer en hoge plafonds. Twee verdiepingen met slaap- en badkamers en veel bergruimte. Kortom statig en vol historie.
We liepen via de gang naar de ruime woonkamer en ik liet het stel de eerste indruk ondergaan. Vol bewondering keken ze naar de bewerkte plafonds, binnenluiken en alle andere mooie elementen. “Ja meneer Fehse, laat ik het maar gelijk zeggen, maar we zijn weg van dit pand. Dit is wat we altijd als het ultieme wonen hebben gezien. In het westen voor ons onbetaalbaar maar in deze regio nog net te doen.”
De woning werd bewoond door een oudere alleenstaande heer die vroeger veel had gereisd en ook een tijd op Bali had gewoond en het was te zien dat er de afgelopen decennia geen modernisering had plaatsgevonden. De tijd had zeg maar een beetje stilgestaan. Ook de inrichting was passend bij de verkoper. Het stond redelijk vol met oudere meubelen, antiek en veel spullen uit Bali. Er moest dus nog wel wat gaan gebeuren en dat is een avontuur waar mensen nog wel eens tegenop zien.
Maar deze kijkers niet, in het verloop van de bezichtiging werden de kijkers alleen maar positiever en ze hadden het vermogen om door de spullen van een ander heen te kijken en hun eigen kleuren en inrichting in het huis te plaatsen. De verbouwing wilden ze in fasen gaan uitvoeren zodat de woning stapje voor stapje “hun” woning zou gaan worden.
De onderhandelingen verliepen soepel en de verkoper was erg in zijn nopjes dat hij de woning snel had verkocht en aan leuke sympathieke mensen die er weer iets moois van gingen maken. De verkoper zelf ging naar een kleinere aanleunwoning om daar met hulp (hij had geen kinderen of familie) zijn laatste levensfase door te brengen.
In de periode voorafgaand aan de verhuizing belde de verkoper regelmatig op met de vraag of de kopers geen belang voor verschillende meubelstukken hadden. Hij moest van veel spullen af omdat ze gewoonweg niet in zijn nieuwe woning pasten. Ik bracht hem opnieuw met de kopers in contact maar deze gaven aan een andere smaak te hebben. Ze vonden deze boodschap wel vervelend voor de verkoper en zagen hem worstelen met het probleem. Aardig als ze waren boden ze hem aan te helpen met het leegruimen van het huis.
Op de dag van de overdracht stonden we met z’n allen in het huis en tot verrassing van de kopers had de verkoper, of “opa” zoals ze hem liefkozend noemden, een groot schilderij boven de schouw laten hangen. “Dat krijgen jullie van mij als dank voor de vele hulp, veel plezier ermee” zei hij bij het afscheid.
Twee jaar later kom ik opnieuw bij de kopers over de vloer. Voor de laatste verbouwing moet er een taxatie plaatsvinden en ik kijk mijn ogen uit. Ze hebben er iets geweldigs van gemaakt. Modern en luxe, maar met behoud van de karakteristieke elementen. Herinneringen komen weer boven en ze vertellen over alle wonderlijke en verrassende zaken die ze bij de verbouwing zijn tegengekomen of hebben meegemaakt. Ze spraken opa nog geregeld en dronken, bij hem of hij bij hun, af en toe een kopje koffie.
Het schilderij boven de schouw herken ik van de oplevering, tot mijn verbazing hangt er nog steeds. Het valt een beetje uit de toon en het is nou niet bepaald een mooi doek denk ik als niet kunstkenner. Bijzonder dat ze dat hebben laten hangen denk ik bij mezelf.
We willen ook nog een geheim met je delen waar we een beetje mee zitten zeggen de bewoners. “Vorige week bleek dit niet mooie schilderij wat we van opa hebben gekregen een doek van waarde te zijn. Ja zelfs van aanzienlijke waarde. Toevalliger wijs kregen we bezoek van iemand die tevens kunstkenner is en hij heeft zijn gedachten door een officiële taxateur laten verifiëren en daarbij is vast komen te staan dat het doek een waarde heeft van ca. e 150.000,–. Wij denken dat opa daar niets van geweten heeft en voelen ons zeer bezwaard. We willen hem dit gaan vertellen en het doek aan hem teruggeven. Nu ben jij zijn vertrouwenspersoon en we zouden het leuk vinden als jij met ons meegaat.”
Het voorstel was zeer bewonderenswaardig en aldus geschiedde. Nadat de bewoners de boodschap hadden overgebracht, keek de verkoper mij met een glimlach aan en zei niets. Zijn ogen spraken boekdelen en het gevoel bekroop mij dat hier van opzet sprake moest zijn geweest. Het gevoel werd door opa bevestigd. We kregen een levensverhaal te horen dat vooral ging over ondankbaarheid en bezitterigheid van voormalige kennissen en het kwam erop neer dat hij als dank voor hun hulp en geduld van deze sympathieke mensen hen iets wilde nalaten en omdat hij toch geen erfgenamen had gunde hij het hen meer dan de Staat zoals hij zelf zei. En hij had naar eigen zeggen gelijk gekregen, want hij waardeerde het contact met hen nog steeds en ze waren zeer belangrijk voor hem geworden. De bewoners stonden perplex en waren net als ik diep onder de indruk. Ook na aandringen van onze kant veranderde opa niet van gedachten. Het was voor hem klaar en dat was het twee jaar geleden eigenlijk al. Ik moest het bezoek helaas afbreken om naar een volgende afspraak te gaan en liet het drietal nog druk in gesprek achter.
Natuurlijk had ik daarna nog diverse malen contact met de bewoners en opa en beide partijen waren erg begaan met elkaar, maar ook zeer tevreden waarbij de bewoners nog steeds erg onder de indruk waren van hetgeen zich had voorgedaan. Op een winterse ochtend in december kregen we een ansichtkaart. Het keurige handschrift herkende ik meteen als dat van Opa. Er stond op dat hij door de bewoners was meegenomen naar Bali en zij daar nu een rondreis maakten van 2 weken! Het was geweldig en ik kreeg de hartelijke groeten.
februari 2011
jaargang 15 nr. 1
