De afspraak stond al geruime tijd in de agenda; de start van de verkoop van een mooie woonboerderij in het buitengebied van de regio. Ik kende het pand al vanuit het verleden. Zoals wel vaker gebeurt als je al een tijdje meeloopt, krijgen we soms de opdracht om een woning voor de tweede, derde en soms zelfs wel voor de vierde keer te verkopen. In dit geval zou het de tweede keer worden. Het echtpaar had de boerderij zeventien jaar geleden gekocht toen zij wilden gaan “Drentenieren”. Ze waren in de gelukkige omstandigheid dat ze relatief jong konden stoppen met werken en wilden destijds van het leven gaan genieten in onze mooie streek.
Ik reed rustig de oprit op en zag dat er niet veel was veranderd. Een mooie sfeervolle boerderij met een geweldige tuin. Ook de voortuin was een plaatje; prachtige volgroeide bomen, enorme en dus hele oude rododendrons en speelse bloemenperken in een landelijke setting. Het was prachtig weer, zo’n beetje 28 graden, een echte heerlijke zomerse dag.
Het geheel voelde goed. Net als toen, dacht ik bij mezelf. Als potentiele kopers de oprit op komen rijden, zullen zij waarschijnlijk hetzelfde positieve gevoel ervaren en dat is altijd een veelbelovend uitgangspunt.
Ik parkeerde de auto en liep naar de grote voordeur die ter hoogte van de vroegere baanderdeuren was gesitueerd. Een moderne bel (dat dan weer wel) weerklonk in de enorme hal achter de voordeur. Het wachten werd niet beloond dus ik belde nog een keer aan. Weer geen reactie. Ik bonkte een keer zonder resultaat op de voordeur en liep daarom maar om de boerderij heen naar achteren. Het is natuurlijk gebruikelijk om achterom te komen maar een eerste keer vind ik het wel zo netjes om even aan te bellen. Ik keek ondertussen door de ramen maar zag niemand. Vreemd, we hadden toch een afspraak?
Toen ik langs de boerderij liep, hoorde ik opeens een vrouw hard roepen. “Nee, nee, wegwezen.” Ik schrok me rot en liep snel verder. Bij de achtergevel aangekomen, hoorde ik haar nog veel harder gillen en ook hoorde ik nu een mannenstem onduidelijke dingen roepen. “Ga weg, ga alsjeblieft weg”, riep de vrouw en ik zag achterin de tuin een bizar tafereel. Een vrouw liep hard rennend en schreeuwend door de tuin terwijl een man met een schort aan en een pollepel in zijn hand dreigend achter haar aan liep. Ik bedacht me geen moment, legde mijn dossiermap op de tuintafel en rende naar de vrouw toe. Dichterbij komend herkende ik de man en vrouw die destijds de boerderij hadden gekocht. Wat was hier aan de hand? Ik rende verder naar de vrouw die inmiddels jammerend in rondjes liep en wild om zich heen sloeg. Haar echtgenoot probeerde haar, althans zo zag het eruit, met een pollepel te raken. “Ho stop!” hoorde ik mezelf roepen, “stop daarmee!” Haar echtgenoot keek me aan en riep hijgend: “We komen er zo aan hoor.” Verstond ik dat goed? We komen er zo aan?
De vrouw sprong op dat moment pardoes de zwemvijver in die achter in de tuin lag. Ze ging kopje onder en kwam daarna vrij rustig weer boven. “Is ie weg?” vroeg ze. Haar man stond aan de rand van de vijver en keek om zich heen. “Ik geloof het wel”, zei hij. De vrouw keek haar man opgelucht aan en draaide zich toen naar mij. “Ha Bart, jeetje je zult wel denken.”
Nou dat was zacht uitgedrukt. Je zult wel denken? Tja, wat moest ik hiervan denken? “Ik werd aangevallen door een wesp”, zei de vrouw, “en hij ging maar niet weg. Oh, ik ben toch zo bang voor wespen.” Henk, haar man, keek mij enigszins vermaakt aan terwijl hij zijn vrouw Marjan uit de zwemvijver hielp. “Dit is al een paar keer eerder gebeurd hoor”, zei hij lachend. Ik vertelde hen dat het er wel anders uitzag. Ze waren oprecht verbaasd en vroegen zich af hoe dan. “Nou, als ik eerlijk ben leek het net alsof Henk achter je aan zat en je bedreigde terwijl jij wegvluchtte.” “Bedreigen met en pollepel?” vroeg Henk een beetje spottend. “Tja, zo zag het er wel uit”, zei ik. “We gaan koffie drinken”, zei Marjan, nog steeds om zich heen spiedend, “maar ik ga eerst wat droogs aantrekken.”
Al gauw zaten we op het terras aan een mooie grote eikenhouten tafel koffie te drinken. Iedereen was een beetje bijgekomen van de consternatie en we spraken over de periode uit het verleden toen Henk en Marjan naar Drenthe waren gekomen. Ze waren nu nog steeds erg blij dat ze toen die stap hadden genomen. “We wonen hier heerlijk en hebben het geweldig naar ons zin”, zeiden ze bijna in koor.
Henk en Marjan, beiden midden zestig, bleken nog volop in het leven te staan. De tuin was het domein van Marjan en alle eer voor de schoonheid ervan kwam haar toe. Zoals geschetst, was het een prachtige tuin met verschillende afdelingen; een boomgaard, een zwemvijver die elke dag gebruikt werd (zoals ik net nog had gezien) en een speelweide voor de kleinkinderen compleet met een stoere boomhut. Alles zag er even netjes en verzorgd uit.
Henk had zijn passie gevonden in het koken en bakken. De prachtige keuken in de boerderij aangevuld met een fantastische buitenkeuken waren daar het gevolg van. “Hij schrijft zelfs kookboeken”, vertelde Marjan vol trots en ze keek hem glunderend aan. “Nou nou, dat valt wel mee hoor”, zei Henk bescheiden. “Het zijn maar eenvoudige boekjes.” “Nee hoor”, zei Marjan. “Het zijn echte kookboeken die worden verkocht in de boekwinkel.”
“Wat maakt dan dat jullie de boerderij nu willen verkopen?”, was mijn logische vraag. “Jullie kunnen allebei je hobby hier prachtig bedrijven en hebben het prima voor elkaar. Waarom dan toch eventueel verhuizen?” “We willen naar Frankrijk”, zei Marjan. “We hebben daar iets gevonden Bart, te mooi voor woorden. Wacht maar, dan pak ik even de IPad met de foto’s erbij.”
Het was inderdaad betoverend, ik kan niet anders zeggen. Alle beelden die je hebt van een huis op ‘het platteland’ van Frankrijk waren van toepassing. Het huis was deels opgebouwd uit keien met oude dakpannetjes als dekking. Een weelderige klimop groeide tegen de gevel. Het lag op een heuvel met een prachtig uitzicht op het omliggende heuvelachtige landschap. Op loopafstand een klein dorpje met een kerkje in het midden. Op het pleintje voor de kerk werd door de dorpelingen ’s avonds jeu de boules gespeeld. Verder nog een typisch Franse oude begraafplaats en natuurlijk een bakker, slager en een dorpscafé.
“Henk ziet Frankrijk als het walhalla voor zijn kookkunsten terwijl ik me graag verder wil toeleggen op het verbouwen van kruiden en groenten, die hij dan weer in de keuken kan gebruiken”, zei Marjan. “We verhuizen over vier maanden en vertrouwen erop dat jij, net als de vorige keer, de boerderij in die relatief korte periode kunt verkopen.”
We maakten een rondgang door het huis. In tegenstelling tot de tuin was het binnen allesbehalve opgeruimd en netjes. Marjan zag blijkbaar mijn verbazing en verontschuldigde zich door te zeggen dat de tuin haar afdeling was en het huis die van Henk.
Naast de gewone zaken als entree, toilet, woonkamer, twee slaapkamers en een badkamer op de begane grond was er een bijzondere keuken.
De keuken was groot, zelfs groter dan de woonkamer en had een centrale plaats in de boerderij. Veel aanrechtblad, veel kastjes, veel apparatuur; je kon echt zien dat hier een hobbykok woonde. Een grote houten tafel stond in het midden en bood plaats aan wel veertien personen.
Henk liep glunderend rond en vertelde over de vele etentjes en proeverijen die hier hadden plaatsgevonden. En natuurlijk over de bijzondere gerechten en lekkernijen die hij had gemaakt. Je kon duidelijk merken dat dit zijn passie was en eigenlijk nog meer dan dat.
“Wat vind jij lekker?” vroeg hij mij. “Heel veel, dat is het probleem”, antwoordde ik kijkend naar mijn immer aanwezige buikje. “Maar het lekkerste vind ik een goede appeltaart met slagroom en dan niet één uit de supermarkt maar uit eigen keuken met vers geklopte slagroom, echt heerlijk!”
Na alle formaliteiten te hebben doorgenomen, startten we met de verkoop van de boerderij. De ‘zoekers’ uit ons bestand werden gebeld en al gauw hadden we enkele bezichtigingen staan. Deze verliepen helaas teleurstellend. Alle kijkers waren enthousiast over de locatie en over de tuin maar struikelden letterlijk en figuurlijk steeds over de rommel binnen; de slordige aanblik, de vele spullen en de toch wel chaotische keuken, waar het net leek of de kok midden in zijn werk was weggelopen, zorgden ervoor dat belangstellenden afhaakten. Zij konden er blijkbaar niet doorheen kijken.
Na vier van zulke bezichtigingen besloot ik een gesprek met Henk en Marjan aan te gaan. Ik probeerde hen beleefd duidelijk te maken dat de boerderij van binnen toch wat netter en opgeruimder zou moeten zijn voor een volgende bezichtiging. Terwijl ik deze voorzichtig gekozen woorden uitsprak, begon Marjan te lachen: “Zie je Henk, het is gewoon een rotzooi hierbinnen. Ik zei het je toch, doe daar wat aan.” Het bleek dat Henk en Marjan er wat verschillend instonden. Marjan hield van orde en netheid (zichtbaar aan de tuin) en Henk was wat nonchalanter. Hij vond dat mensen daar maar overheen moesten stappen en dat als ze de boerderij echt mooi vonden, ze zich niet moesten laten weerhouden door een beetje rommel. We spraken toch af dat Henk onder begeleiding van Marjan de woning zou opruimen zodat alles, en dan vooral de keuken, een georganiseerdere en strakkere aanblik zou geven.
De volgende bezichtiging stond op stapel en ik was zeer benieuwd; zou het echt gelukt zijn of zouden ze het toch een beetje hebben laten afweten? Zodra ik met de kijkers binnenstapte, viel mijn mond open van verbazing. Werkelijk alles was spik en span! Nergens rondslingerende spullen en de keuken zo schoon en opgeruimd alsof het een showroom in een keukenzaak was.
De kijkers waren een uiterst vriendelijk stel uit het dorp in de buurt. Ze kenden de regio dus goed en bewoonden nu een vrijstaande woning met een relatief kleine tuin. De wens om groter te wonen was duidelijk aanwezig en bij het zien van de keuken werd de vrouw razend enthousiast. Ze bleek zelf ook van koken te houden en vond de keuken in de boerderij evenals de buitenkeuken een plaatje. Ze lachten een paar keer veelbetekend naar elkaar tijdens de bezichtiging. En daarna zeiden ze nog eens nadrukkelijk dat alles er keurig netjes en opgeruimd uitzag.
Het was een leuke bezichtiging en we maakten de afspraak dat ik de volgende dag even bij ze langs zou gaan om hun woning te bekijken, omdat deze dan natuurlijk ook verkocht moest worden.
Op de terugweg naar kantoor belde ik Henk en Marjan om hen te vertellen over het verloop van de bezichtiging. Henk werd helemaal blij toen hij hoorde hoe de kijkster had gereageerd op zijn ‘kookparadijsje’ en ze vonden het ook echt leuk dat het om mensen uit de buurt ging.
Ik maakte hen de complimenten over de staat van de woning. “Hoe hebben jullie dat voor elkaar gekregen want het verschil is enorm. Jullie moeten echt dagen bezig zijn geweest.” “Ach dat viel mee”, antwoordde Henk. “We hebben een bevriend “kook-echtpaar” dat ons graag wilde helpen. Met z’n vieren een hele dag en avond aan het werk met als beloning een heerlijke gezamenlijk bereide maaltijd, maakte het eigenlijk voor ons allemaal tot een hele leuke en lekkere bezigheid.
De volgende dag ging ik op bezoek bij de kijkers. Inderdaad woonden ze hemelsbreed maar een kilometer van de boerderij in een leuke en keurig verzorgde en opgeruimde woning die mij makkelijk te verkopen leek. De te verwachten opbrengst van de woning lag bij de makelaar en eigenaar op hetzelfde niveau. Tijdens het gesprek vertelden de kijkers dat ze erg positief waren en dat ze daarom maar direct een bod wilden doen op de boerderij van Henk en Marjan. Het was een goed bod, waarvan ik inschatte dat we er wel uit zouden komen. Ik maakte de afspraak dat ik het bod met de eigenaren zou bespreken. Henk en Marjan waren blij en binnen een paar uur waren we het eens. Zo snel kan het soms gaan. De kopers hadden alleen nog een laatste bijzonder verzoek voordat ze de koopovereenkomst zouden gaan tekenen. Ze wilden graag het huis nog een keer bezichtigen maar dan terwijl de eigenaren thuis waren. Dat kon en ik maakte een afspraak voor nog dezelfde middag.
Ik was ruim op tijd bij Henk en Marjan die helemaal in hun nopjes waren; zo snel verkocht voor een goede prijs en ook nog aan kookliefhebbers. Wat wil je nog meer!
Toen de bel ging, deed ik open en samen met de kopers liep ik de keuken in waar Henk en Marjan vol verwachting zaten. Zelden heb ik mensen verbaasder zien kijken dan Henk en Marjan op dat moment. De kopers lachten, liepen op Henk en Marjan af en zoenden hen hartelijk. Ik zag dat Marjan tranen in haar ogen kreeg. Wat gebeurde hier? Ik kon er geen touw meer aan vastknopen.
Nadat iedereen een beetje bekomen was, gingen we zitten en deden ze uit de doeken wat er aan de hand was. De kijkers/kopers waren de kookvrienden van Henk en Marjan. Hetzelfde stel dat hen zo ijverig had geholpen met opruimen! Toen ze van Henk en Marjan hadden gehoord dat er belangstellenden afhaakten vanwege de rommel, waren ze zelf ook eens gaan nadenken. Ze hadden er eigenlijk nooit bij stil gestaan hoeveel mogelijkheden de boerderij had. En dat deze eigenlijk heel goed bij hen paste.
Ze hadden bij ons een bezichtigingsafspraak gemaakt zonder te zeggen dat ze bevriend waren met de verkopers en daarna spontaan aangeboden te helpen met het opruimen. Hierna was hun gevoel alleen maar versterkt en wisten ze het zeker. Dit moest hun nieuwe stulp worden.
De ondertekening van de koopovereenkomst was twee dagen later bij ons op kantoor. Henk kwam aangelopen met iets in aluminiumfolie. “Dit is voor bij de koffie ‘meneer de makelaar’”, en hij gaf me een knipoog. Ik haalde de folie eraf; yesss… verse appeltaart met slagroom!
