De vrouw des huizes was aan het schilderen toen ik op de achterdeur aanklopte. Ze keek rustig op van achter haar schildersezel. Ik zag een blik van herkenning, ze legde haar penceel neer en kwam naar de deur. “Hoi Bart, kom binnen !”
De mevrouw is ongeveer 70 jaar, een prachtige grijze haardos en met een zeer vriendelijke uitstraling. U kent het wel; zo iemand waarvan je denkt “zo is het mooi om oud te worden”. Ze woonde alleen op een schitterend plekje ergens in het buitengebied en had besloten dat het allemaal wel wat veel werd. Het onderhoud aan het kleine lieflijke (Hans en Grietje) boerderijtje en de omliggende tuin die al deels verwilderd was, begonnen wel wat veel van het goede te worden. Haar twee grote hobby’s schilderen en reizen kwamen in de knel. Moeilijk was de beslissing wel, de rust, de herinneringen en het gevoel zorgden ervoor dat ze eigenlijk graag wou blijven wonen, maar het verstand zei duidelijk: “nee Carla zoek iets anders zodat je je hobby’s kunt uitoefenen en makkelijker kunt wonen.”
Het boerderijtje was net in verkoop en de belangstelling was goed.
We zaten met een kopje thee aan de keukentafel en keken beide naar de vele bladeren die door de stevige wind rond het boerderijtje werden geblazen. “Wel spannend, he?” zei ze. “Ja zeker maar ik heb goed nieuws voor u. De meneer uit Utrecht, u weet wel die aardige en wat oudere man was erg enthousiast en wil wel verder met uw woning. Hij heeft net een bod gedaan” en ik besprak met haar het voorstel. We waren beide van mening dat we er wel uit gingen komen. De volgende dag was de verkoop inderdaad een feit en mevrouw Carla (zoals ik haar wat plagend noemde) was erg blij dat de boerderij snel was verkocht, maar vooral dat hij was verkocht aan iemand met hetzelfde speciale gevoel voor het huis en het plekje. Tuinieren was zijn grote hobby en verder was hij erg handig zodat hij het boerderijtje zou verbouwen en iets zou vergroten. De rust vond hij geweldig.
Na afhandeling van de administratieve zaken kwam natuurlijk de toekomst ter sprake. Wat nu? Ze had er eigenlijk nog weinig bij stil gestaan, want ze had nooit verwacht dat de boerderij zo snel zou worden verkocht.
“Wel graag weer iets in de buurt maar dan met minder grond en met weinig onderhoud, ja eigenlijk alles hetzelfde als nu, maar dan wat praktischer.” Ze wist dat het niet een eenvoudige opgave zou worden, de opleveringstermijn was gelukkig lang (ca. 8 maanden) dus ze had nog veel tijd.
In de periode daarna hadden we nog regelmatig contact en al gaande weg voelde ik dat ze minder aandacht voor een nieuwe woning had. Het leek wel of ze eigenlijk niet meer wilde verhuizen en vond het zoeken toch wel erg vermoeiend. Na 7 maanden zei ze vrij opgewekt “Ik kijk zelf wel wat rond en het komt allemaal wel goed hoor, maak je maar geen zorgen.” Met enige verbazing zat ik op kantoor. Over een maand was de overdracht en ze had nog niets anders, sterker nog ze maakte eigenlijk ook geen aanstalten meer iets anders te zoeken. Hoe moest dat nu verder want ze kon natuurlijk niet zonder een dak boven haar hoofd.
Goede raad is duur dus belde ik de koper maar eens op om te horen of er misschien nog wat rek zat in de opleveringsdatum voor het geval ze nog niets had gevonden.
De sympathieke man uit Utrecht was echter in doen en laten al volop met de verhuizing bezig. Naast alle administratieve zaken was hij ook al een verbouwing in het boerderijtje aan het uitvoeren, zodat deze bij de overdracht klaar zou zijn. Nogal ongebruikelijk maar goed als beide dat willen. “Wat bent u dan precies aan het doen?” vroeg ik de man. “Ach Bart, een kleine uitbouw aan de achterzijde en een nieuwe slaap- en badkamer op de begane grond dat is alles zodat we eindelijk alles gelijkvloers hebben.” Wat leuk denk ik nog hij heeft een nieuwe relatie. Hij vervolgde;” Carla is er helemaal verrukt van!” “Pardon? u zei Carla”. “Ja, heeft ze je dat niet verteld?” “Wat verteld” vraag ik. “Nou dat we een relatie hebben gekregen die zo bijzonder is dat we maar besloten hebben te gaan samenwonen. Ik heb mijn rust (althans dat hoop ik) en mijn tuin en Carla is van het onderhoud van haar tuin en huis af. Maar voor alle duidelijkheid de liefde en het gevoel zijn het belangrijkste hoor!” “Ik zie je bij de overdracht!”
We hadden een bijzondere en gezellige overdracht bij de notaris. Toen we naar buiten liepen zei mevrouw Carla tegen mij; “ik zei toch dat mijn nieuwe huis eigenlijk hetzelfde moest zijn als het oude, maar dan wat praktischer!” Ze liepen lachend weg.
december 2008
jaargang 12 nr. 8
