Hij zat rechtop in een stoel in de wachtkamer, waar ik ook zat, van een regionaal ziekenhuis. Een oude man van rond de negentig met guitige en ondeugende oogjes. Wit haar, bruine jas met een gekleurde sjaal en een zwarte broek met dito schoenen. “Je zou ziek worden van het wachten hier”, grapte hij, “en ik ben zo gezond als een vis! ”Hij keek op zijn horloge en zuchtte diep. “Heb geduld”, zei een vrouw die naast hem zat. Hij boog opzij en met een hand achter zijn oor vroeg hij: “wat zegt u?” Zijn buurvrouw herhaalde geduldig haar opmerking. Hij keek haar lachend aan. “Ja, maar ik heb het ook druk. Wat dacht je, die ouwe heeft alle tijd?” De vrouw lachte een beetje ongemakkelijk en keek de overige aanwezigen aan. Haar blik had zoiets van ‘had ik beter mijn mond kunnen houden?’ “Weet je”, vervolgde de oude man, “hoe ouder je wordt, hoe drukker je bent.” De vrouw keek hem vragend aan. “Omdat alles dan langer duurt!!” barstte de oude man in lachen uit. Iedereen in de wachtkamer begon te lachen; het ijs was gebroken. De man herhaalde nog twee keer glimlachend langzaam zijn laatste zin en bevestigde daarmee tevens zijn gelijk. Succes geeft energie, ook als je oud bent.
“Meneer de Vries?” De man kwam verrassend kwiek overeind. “Nou het zal wezen hoor”, lachte hij ons toe. “Ik hoop tot straks, tenzij ze me gelijk hier willen houden.” En dicht ging de deur van de spreekkamer. De overige aanwezigen keken elkaar glimlachend aan. Als je zo positief oud kunt worden.
Het is prachtig winterweer; ‘s nachts vriest het vijf graden waardoor alles mooi wit is ‘s ochtends en er schijnt een heerlijke winterzon aan een blauwe hemel. Ik rij naar een leuk klein boerderijtje ergens in de regio. Landelijk gelegen aan een rustige doodlopende weg. Het boerderijtje, u kent ze wel, ter grootte van bijvoorbeeld een koloniewoning in het gebied van de Maatschappij van Weldadigheid (Frederiksoord/Wilhelminaoord) is geheel verbouwd tot woonhuis.
Het is altijd bijzonder om te bedenken dat vroeger in datzelfde pand in het voorhuis een heel gezin met meerdere kinderen woonde en in het achterhuis het vee stond gestald. Nu is het gehele pand verbouwd en spreken we van een klein boerderijtje geschikt voor een twee- of hooguit driepersoonshuishouden. De tijden en wooneisen zijn veranderd; van zeven personen en een aantal koeien naar twee of drie personen, die er niet eens heel ruim kunnen wonen, en een konijn in de tuin. Leve de vooruitgang?
Via de oprijlaan, die keurig is voorzien van een haag aan beide zijden en meerdere palen met verlichting, kom ik op het kleine erf. Het erf wordt gevuld met het rietgedekte boerderijtje en een, naar verhouding, groot bijgebouw. De dubbele garage is qua oppervlakte niet eens zo heel veel kleiner dan de boerderij zelf.
Ik parkeer de auto op het erf en wacht tot de eerste kijkers voor dit leuke object komen opdagen. Direct daarna heb ik een bezichtiging met een tweede partij, wel zo efficiënt.
Gezien het heerlijke weer loop ik vast een rondje om het pand en draai de voordeur van het slot. Het eerste lentegevoel komt in me naar boven. Raar want alles is nog in winterstand en toch denk ik al aan de lente. Wellicht meer hoop dan werkelijkheid.
De eerste kijker is een sympathieke jongeman uit het westen van het land. Hij komt voorrijden in een mooie sportieve bolide. Het is een korte zakelijke bezichtiging zoals we soms wel vaker hebben met ervaren huizenkijkers en in dit geval ook nog maar één persoon. Hij heeft zich goed voorbereid en lijkt enthousiast.
Natuurlijk is een makelaar geïnteresseerd in een kijker; wat drijft hem? Waarom wil hij verhuizen? Komt het huis overeen met zijn wensen? Het zijn zomaar een paar vragen die helaas handig door deze kijker worden ontweken. Na een half uurtje is de bezichtiging klaar en vertrekt de man direct. Tja, hoe moet je zo’n bezichtiging nu verder inschatten?
Na tien minuten arriveert ‘de tweede afspraak’ voor een bezichtiging. Een kleine donkerblauwe auto komt langzaam de oprijlaan opgereden. Een koplamp is kapot en de roest op sommige plekken op de auto is al van een afstand zichtbaar.
Tergend langzaam rijdt de auto verder en parkeert uiteindelijk op het erf naast mijn auto. Ik loop naar de auto toe en zie er drie mensen in zitten. Een vrouw achter het stuur, een oudere vrouw op de stoel ernaast en een persoon op de achterbank.
Het linkervoorportier gaat open en er stapt een leuke jonge vrouw uit die me gelijk de hand schudt en zich als Helene voorstelt. Ze draait zich weer om en klapt haar stoel voorover zodat de persoon op de achterbank ook uit kan stappen. Tegelijkertijd is aan de andere kant de voorpassagier ook uitgestapt. Dit blijkt een leuke kleine dame op leeftijd te zijn die langzaam om de auto heen naar ons toe loopt. De passagier op de achterbank is een eveneens wat oudere man die zich met veel moeite vanaf de achterbank door de smalle opening naar buiten worstelt. De herkenning is er direct: Meneer de Vries uit het ziekenhuis!
Hij kijkt mij aan, stelt zich voor en lacht. “U komt mij bekend voor”, zegt hij. “U mij ook”, bevestig ik zijn opmerking. “Laat me raden”, zegt hij, om na enkele seconden te vervolgen: “u bent de specialist uit het ziekenhuis!” Ik schiet in de lach. “Als dat zo was, zou ik hier niet staan meneer de Vries. Ik ben net als u patiënt en we zaten samen in de wachtkamer, daar kent u mij van.” Hij kijkt eerst teleurgesteld maar daarna beginnen zijn oogjes gelukkig weer te stralen. “Makelaar is ook een veel leuker beroep dan specialist”, zegt hij, “de hele dag dat gezeur over de gezondheid van mensen aanhoren. Dat moet je ook maar kunnen.”
Ook zijn vrouw stelt zich voor en met z’n vieren staan we heerlijk in de zon bij de auto. Mevrouw de Vries is echt een vrouwelijke kopie van haar man (of andersom natuurlijk). Klein, beetje gebogen lopend maar ook met van die heerlijke pretoogjes en ze is ook zeer opgewekt. Mooi is het om te zien hoe ze hand in hand van de auto naar de voordeur lopen.
Meneer de Vries begint direct te vertellen dat hij hier vroeger in het dorp gewoond heeft en dat hij daar met veel plezier op terugkijkt. “Je woont hier lekker rustig met allemaal vriendelijke mensen om je heen. Het is echt weer een verademing om hier te zijn in plaats van in de stad.” Als makelaar is het soms lastig om te bepalen wie van meerdere kijkers er nu eigenlijk komt kijken. Zou de opmerking van meneer de Vries betekenen dat het voor hen is?
Helene, die hun kleindochter blijkt te zijn, ziet blijkbaar mijn twijfel en helpt me uit de droom. “Ik woon nu in Arnhem maar wil graag naar deze streek terug. Mijn hele familie woont hier en voor mijn werk maakt het niet uit waar ik woon.” Ze heeft een vriend maar samenwonen willen ze, na een aantal verbroken relaties, niet waardoor zij haar eigen plek kan kiezen.
“Ik weet dat de boerderij niet groot is maar voor mij geeft dat niet. Er is rust, ruimte en de mogelijkheid om wat dieren te houden zonder te veel onderhoud aan het huis. Precies wat ik zoek.”
We starten de bezichtiging en lopen door het huis. De sfeer is vrolijk en ongedwongen, van de hal naar de woonkamer, keuken en bijkeuken naar de slaapkamer. Mevrouw de Vries kijkt mij vragend aan. “Te klein”, zegt ze tegen ons drieën. “Ik vind de slaapkamer helemaal niet klein oma”, antwoordt Helene. “Moet je kijken naar dat bed en die grote kledingkast, alles past erin. Echt, hij is groot zat.” “Het bed is echt te klein”, fluistert oma de Vries zachtjes tegen haar kleindochter, met een schuin oog naar mij kijkend. “Maakt niet uit want dat gaat toch mee met de eigenaar”, zegt Helene. Oma de Vries draait zich om naar mij en zegt: “u past daar nooit in met uw lengte, u moet echt een groter bed kopen. Dat is veel beter voor u.” Helene en ik schieten in de lach. “Nee oma”, zegt Helene, “Bart woont hier niet. Hij is makelaar en verkoopt het huis voor iemand anders.” Oma de Vries slaakt een soort zucht van verlichting. “Oh, ik dacht ook al waarom loopt hij met zijn jas aan door het huis?”
Helene en ik kijken elkaar lachend aan; wat een heerlijk mens! We vervolgen de bezichtiging en Helene is gewoon lekker eerlijk en roept wel tien keer dat ze het een geweldig huis vindt op een voor haar prima plek. Ook opa en oma de Vries zijn positief. Na de rondleiding door het huis bekijken we de dubbele garage en de tuin. Ook voor het kleine weilandje ernaast ziet Helene volop mogelijkheden.
Aan het einde van de bezichtiging is iedereen positief gestemd en we spreken af dat Helene mij de volgende dag belt om te laten weten of ze- en hoe ze- verder wil.
Na de bezichtigingen breng ik verslag uit aan de verkoper die ook verrast is door het verschil tussen beide kijkers. We spreken zoals gewoonlijk af dat ik wat van me laat horen zodra één van de partijen zich meldt.
De eerste kijker is de volgende dag de eerste die belt. Hij meldt dat het hem wel wat lijkt maar dat hij graag een tweede keer wil kijken met zijn partner, die nog niet op de hoogte is van plannen om te verhuizen. De afspraak wordt voor een week later ingepland. Helene belt een dag later en brengt direct een bod uit op het boerderijtje. Na een paar telefoongesprekken over en weer wordt de boerderij aan haar verkocht. Verkoper blij, Helene blij en wij als makelaar dan natuurlijk ook blij.
De ingeplande tweede bezichtiging met de eerste kijker wordt geannuleerd. Hij is weliswaar wat teleurgesteld maar gaat gewoon op zoek naar wat anders.
De koopovereenkomst wordt gemaakt en een afspraak met alle partijen (koper en verkoper) wordt gemaakt. Die bewuste donderdag komt iedereen om twee uur op ons kantoor. De verkoper is er als eerste en we praten wat terwijl we op de koper wachten. Een verkoper is natuurlijk altijd nieuwsgierig naar de nieuwe eigenaar van zijn bezit.
Vijf minuten later komt ook Helene binnen. Ze heeft naast haar hondje ook haar leuke opa en oma meegenomen. Die vonden het een hele eer om bij de ondertekening aanwezig te zijn en als wij geen bezwaar hadden, dan natuurlijk graag. Ik had zeker geen bezwaar dat deze twee lieve mensen erbij aanwezig waren. Hoe meer zielen hoe meer vreugd!
Nadat iedereen van koffie is voorzien en we net bezig zijn met het doornemen van de koopovereenkomst klopt één van de medewerkers op de deur. “Er is nog iemand die graag bij de ondertekening aanwezig wil zijn.” Tot mijn stomme verbazing komt de eerste kijker binnen lopen en geeft Helene een dikke zoen op haar wang. Ik kijk verbaasd naar beide. Heb ik iets gemist?
Beiden kijken me lachend aan. “Ik wist ook niet dat Marc voor mij op zoek was naar een nieuw huis”, zegt Helene. “Pas na de deal hoorde ik van zijn actie.” Marc lacht nu geheimzinnig: “Ik had de hoop dat ze op deze manier toch met me wilde samenwonen maar ze was me weer te slim af!” zegt hij met een knipoog.
