Ik zat rechtop in mijn stoel en keek de man beduusd aan. Zijn ogen werden vochtig: “jeetje Bart, dat ik op deze leeftijd nog in zo’n pakket terecht gekomen ben.” Hij keek me vragend aan. “Dat kun je toch bijna niet geloven?” Zo voorovergebogen op zijn stoel met een beetje een kromme rug maakte nog meer duidelijk hoe hij zich voelde. Zoeken naar geborgenheid is een menselijke eigenschap. Jezelf afschermen om je te beschutten.
“Weet je Harm”, zei ik na een veelzeggende stilte, “het is natuurlijk heel lastig en ik kan me goed voorstellen dat dit een groot probleem voor je is. Want als je verstand en gevoel uit elkaar gaan lopen wordt het moeilijk, soms zelfs heel moeilijk. Waar moet je naar luisteren? Ik ben natuurlijk jonger en heb veel minder levenservaring maar ik zou vooral voor mijn gevoel kiezen. Je verstand heeft je gebracht waar je nu bent zoals je zelf zei, maar soms moet je dat even loslaten. In deze fase van je leven is vooral het volgen van je gevoel belangrijk denk ik.”
Hij ging rechterop zitten en kneep zijn ogen samen. “Je wilt zeker mijn huis verkopen hé”, zei hij en begon vervolgens hard te lachen. “Deze woorden had ik net even nodig Bart, dank daarvoor. We gaan ervoor!”
We zaten in de woonkamer van een leuke vrijstaande woning aan de rand van een klein dorpje ergens in onze regio. Het zonnetje scheen en het was vijftien graden. De voorjaarskriebels waren bij iedereen al losgebarsten. Na een weekje ijs en sneeuw en een moeilijke en vooral lange coronawinter was iedereen wel aan wat frisse buitenlucht en een vrolijk voorjaar toe.
Eindelijk weer lekker naar buiten, langere dagen, meer zon en hogere temperaturen. Het juk dat het coronavirus met zich meebrengt, voelt dan gelijk wat minder zwaar aan.
Harm was een man van rond de vijfenzeventig en leek sprekend op, voor de ouderen onder ons, Paulus de Boskabouter; fraai witgrijs haar en korte baard, een hoog voorhoofd en een mooi rond gezicht. Ondanks zijn pensionering was Harm nog vrij actief in zijn oude beroep. Adviseren over logistieke processen deed hij op verzoek met enige regelmaat en hij gaf eerlijk toe dat hem dat veel voldoening gaf. Hij had natuurlijk wel hobby’s maar zijn werk kon hij toch niet missen. Het was nu ook heel anders; geen druk en stress meer zoals vroeger maar gewoon op zijn gemak en zelfstandig opdrachten doen die hij leuk vond. “Hoe mooi kun je het hebben?” vroeg hij mij. Ik kon dat natuurlijk alleen maar beamen. Heerlijk als je zo deze fase van het leven kunt invullen.
Na een fijn en bewust leven als vrijgezel was hij nu op latere leeftijd de vrouw van zijn dromen tegengekomen. ‘Zijn ‘Muze’ zoals hij haar noemde. Hij was nooit echt op zoek geweest naar een partner en zijn werk vereiste altijd veel aandacht. De jaren waren zo voorbijgevlogen maar nu was hij bij toeval en zonder op zoek te zijn tegen zijn Muze aangelopen. Ja, letterlijk aangelopen. Op een korte vakantie in Zeeland was hij tijdens het boodschappen doen, druk op zoek naar de benodigde levensmiddelen, tegen haar boodschappenwagentje aangebotst. Dat was natuurlijk nog geen uitnodiging tot een kennismaking maar nadat ze achter elkaar bij de kassa stonden en hun auto’s ook nog eens naast elkaar op de parkeerplaats, was er een leuk gesprek ontstaan. Een kopje koffie daarna bij haar thuis had de start van een nieuwe fase ingeluid.
En wat voor een fase! Zowel voor Harm als Margreet was het een bijzondere en bijna eerste ervaring. Ze waren hoteldebotel verliefd op elkaar, brachten alle tijd die ze hadden samen door en hadden nauwelijks nog oog voor andere zaken. Hun omgeving noemde ze ‘een klef stel’, zoals Harm lachend aan mij vertelde. “Het lijkt wel of we heel veel verloren jaren in een korte periode willen inhalen!”
Margreet was een geboren Zeeuwse en had nooit buiten Zeeland gewoond. Haar hele sociale leven, familie, vrienden, clubjes waren daar. Harm woonde in onze regio waardoor de afstand toch wel een groot obstakel was en steeds meer werd. Hij deed niet anders dan heen en weer rijden, een rit van bijna drie uur, en dat begon hem steeds zwaarder te vallen. Zijn leeftijd, de toen geldende avondklok en zijn werk waren factoren die het reizen lastig maakten. Verhuizen?
Harm was gevoelsmatig en voor zijn werk gebonden aan het Noorden. Ook had hij hier zijn vrienden en familie. Hij voelde zich hier prettig.
Het was een dilemma en na lang wikken en wegen had hij besloten zijn woning toch te verkopen en naar Zeeland te verhuizen. “Liefde doet veel, misschien wel alles”, zei hij toch wel enigszins bedrukt tegen mij.
We gingen voor Harm aan de slag met de verkoop van zijn huis en er was veel belangstelling. We organiseerden op een dag een tiental bezichtigingen achter elkaar en door per mail uitgebrachte biedingen werd de woning flink boven de vraagprijs verkocht. Harm was meer dan tevreden met het resultaat want dat verschafte hem een prachtige financiële basis voor zijn verdere leven. De koper was een ouder echtpaar dat nu op een grote boerderij woonde en meer tijd voor zichzelf wilde. Minder werk in en om het huis en meer op reis met hun camper. Een kleinere woning met weinig onderhoud en veel minder tuin was precies wat ze zochten. Dit huis voldeed prima aan die verwachtingen dus kochten ze het graag.
De overdracht zou met wederzijds goedvinden op korte termijn plaatsvinden en dag en tijdstip voor inspectie en notarisbezoek werden ingepland. Een dag voor de overdracht belde Harm mij op en vroeg of hij diezelfde ochtend nog op kantoor langs kon komen. Op mijn vraag naar de reden van het bezoek gaf hij nadrukkelijk aan dat hij dat liever persoonlijk wilde bespreken in plaats van aan de telefoon.
Nu komen dit soort bezoeken vlak voor een overdracht wel vaker voor en zeker bij oudere mensen. Spanningen en onzekerheid of ze niet iets vergeten zijn, zijn daar vaak de oorzaak van.
Twee uur later kwam Harm ons kantoor binnen en we namen plaats aan de keukentafel op kantoor. Koffie werd ingeschonken en nadat we even algemeen hadden gesproken, naderde duidelijk het moment waar het om ging. Harm nam een lange aanloop en kuchte een paar keer zenuwachtig. “Je weet dat de beslissing om te verkopen geen gemakkelijke was”, begon hij, “en ik ben heel blij met de snelle verkoop en de geweldige opbrengst. Maar gisteravond toen ik voor het laatst in mijn huis de avond doorbracht en naar bed ging, bekroop mij een enorm raar gevoel dat ik nog nooit eerder heb gehad. Ik kreeg twijfels. Niet over Margreet maar wel over het feit dat ik hier nooit meer terugkom. Dat ik het achterlaat. Dat ik nooit meer van mijn heerlijke tuin en het prachtige uitzicht kan genieten en hier ook nooit meer zal slapen. En dat stemde me heel weemoedig en eigenlijk ook zeer verdrietig. Ik heb hier met zoveel plezier gewoond en natuurlijk krijg ik er straks in Zeeland ook weer veel voor terug maar toch. Maar toch..”, herhaalde hij zichzelf. “Ik vind het heel erg lastig”, zei hij met betraande ogen.
Ik kon me zijn gevoelens wel voorstellen maar welke kant wilde Harm nu op? Wilde hij van de verkoop afzien? Dat zou veel gedoe en problemen in meerdere opzichten opleveren en eigenlijk kon dat niet meer.
Harm raadde mijn gedachten en zei direct: “voor alle duidelijkheid, de verkoop en overdracht morgen gaan gewoon door hoor. De kopers zijn een paar keer bij mij geweest en het zijn zulke aardige mensen. Ik gun hun hetzelfde woonplezier als wat ik daar heb gehad. Ik vraag me alleen af waar dat gevoel van mij vandaan komt en wat ik eraan kan doen. Nu ben jij makelaar en zul je dit vast vaker meegemaakt hebben. Dus dacht ik dat jij me misschien kunt helpen en een oplossing hebt.”
Nu loop ik al een tijdje mee in dit vak maar toch is het zo bijzonder dat je elke dag weer tegen nieuwe situaties aanloopt. En eerlijk gezegd: ik waardeerde het vertrouwen van Harm in mij enorm maar aan de andere kant overviel het me wel een beetje. “Nog een bakje koffie?” vroeg ik om een beetje tijd te rekken en na te kunnen denken. Gelukkig wilde Harm dat wel en ik liep naar de koffiemachine om een bakje voor hem in te schenken.
Duidelijk was dat Harm wel blij was met zijn nieuwe toekomstige leven maar dat het afscheid van het oude nog niet geheel een plekje had gekregen. Logisch want dat hij een poosje nodig zou hebben om te wennen aan de nieuwe situatie is vanzelfsprekend, dat heeft iedereen. Maar dat hij echt verdrietig was van het idee en daar zo mee zat, was wel bijzonder.
Op het moment dat ik het kopje koffie voor Harm neerzette, ging de kantoordeur open en kwamen ook de kopers van de woning van Harm binnen. Ik hoorde ze vragen of ik er was en de medewerkster gaf mij een seintje. Verrast zagen ze Harm op ons kantoor zitten en vroegen of ze mochten aanschuiven. Onder het genot van de koffie die ook voor hen snel was neergezet, ontspon zich een leuk gesprek waaruit bleek dat koper en verkoper het bijzonder goed met elkaar konden vinden.
Ondertussen dacht ik nog steeds na over het probleem maar kon niets bedenken wat hem gerust zou stellen, los van wat algemeenheden. Ik trok de stoute schoenen aan en vroeg Harm toestemming om de reden van zijn bezoek aan ons kantoor aan de kopers te vertellen. Hij had daar geen probleem mee en ik schetste hen de gerezen situatie.
Tot mijn grote verbazing keek het echtpaar mij daarna verrukt aan. “Wat een verdrietig maar eigenlijk ook mooi probleem”, zei de vrouw. “Het geeft alleen maar aan dat wij de juiste koop hebben gedaan omdat het blijkbaar zo’n fijne plek is. Maar het mooie is dat het ook mogelijkheden biedt..
Wij hebben jouw huis gekocht zodat we meer met onze camper op pad kunnen en we zullen dus veel weg zijn. Een betrouwbare huisoppas zou ons dan bijzonder goed passen. Dus als jij en Margreet af en toe willen komen oppassen in jouw oude en ons nieuwe huis, zou dat voor iedereen geweldig zijn!”
