Het betonnen kavelpad lag als een grijs lint dwars door het groene gras. In de verte werd het lint een stip aan de horizon. De rode avondzon reflecteerde op enkele overdrijvende wolken en gaf een prachtige gloed over het landschap. Wat een heerlijk jaargetijde is dit toch! Natuurlijk hebben alle jaargetijden wel iets maar de zomer vind ik toch wel de mooiste van allemaal.
Ik reed langzaam verder over het betonnen pad en zag in de verte een bosperceel waar de woning zou moeten staan. Wat is het toch bijzonder, dacht ik bij mezelf; landelijk wonen, niemand om je heen en toch op korte afstand van een grotere plaats en dat in een zo druk bevolkt land als Nederland. Echt uniek. Toen ik het bos naderde, zag ik meerdere gebouwen staan tussen de bomen en opvallend was de relatief grote parkeerplaats voor minstens tien auto’s direct langs het kavelpad, een beetje het land in. Ik parkeerde daar de auto en liep het erf op.
Bij boerderijen is het soms zoeken waar de deur zit. Normaal gesproken heeft een woning de voordeur aan de straatzijde maar bij boerderijen zijn vaak andere deuren in gebruik als voordeur. Dit komt omdat in het verleden met regelmaat de situatie veranderde, bijvoorbeeld doordat de weg werd verlegd of er ruilverkaveling plaatsvond en de oorspronkelijke voordeur aan de achterkant van de boerderij belandde.
Dit keer viel het mee. De oude bomen rond het erf gaven al aan dat hier alles gebleven was zoals het was en de deur was dan ook makkelijk te vinden. Zoals zo vaak was er geen deurbel dus ging ik maar naar binnen en riep het meest ouderwetse maar nog steeds duidelijke woord wat er is: “volluk!”
Overigens deed ik datzelfde een maand geleden ook maar toen keek ik aan tegen twee rijen witte glimmende tanden met een grote rode tong en een zwarte neus erboven. Een prachtig en indrukwekkend gezicht hoor, ware het niet dat een diep gegrom direct overging in een soort wolvengejoel waardoor ik automatisch de deur dicht trok gevolgd door een harde klap tegen de binnenkant.. Liep verder goed af hoor. De eigenaar had zich vergist in het tijdstip en had nog niet zijn erfbewaker, die naar ik later hoorde al menig bezoeker te pakken had gehad, opgesloten in de kennel. Maar dit terzijde.
Ik riep voor de tweede keer “volluk” maar hoorde nog steeds niets en dus besloot ik voorzichtig verder te lopen, me ondertussen herhaaldelijk meldend met een luid “volluk!” en “hallo?”.
Het was een leuke maar oude boerderij; in de zeventiger jaren gerenoveerd met een zitkuil, rode wanden van porisostenen, donkerbruine plavuizen, schoonmetselwerk en plafonds van houtwolcementplaten. Ach, u kent het waarschijnlijk wel. Zelfs de keukenartikelen met het Brabantia bloemenmotief ontbraken niet.
Lekker knus en misschien als je een paar jaar wacht, wel weer geheel van deze tijd. Ik was inmiddels in de hal geweest, de woonkamer en in de keuken maar nergens was er een kip te bekennen. Verder wilde ik niet gaan omdat bad- en slaapkamers in mijn ogen privé zijn en ik het daarom ongepast vind daar zomaar naar binnen te lopen, ook al lijkt er niemand te zijn.
Ik besloot buiten op het erf te gaan kijken maar verwachtte daar niemand omdat mijn auto op deze stille plek daar wel te horen moest zijn geweest.
Ik liep vanaf het erf het bos in en zag tussen de bomen door nog een groot huis staan. Een eenvoudig bouwwerk opgetrokken uit oude materialen met diverse uitbouwen van weer andere materialen. Ik riep nogmaals: “hallo, is daar iemand?” En zowaar hoorde ik wat gestommel en een vrouwenstem die riep “ik kom er aan”. Omdat de gevels vooral uit oude deuren bestonden, was moeilijk te zien waar de ingang zat en bleef ik dus maar even wachten.
Niet veel later ging een van de deuren open en kwam er een vrouw, met om haar heen een geweldige wolk energie, naar buiten gelopen. Ze had kort roze/paars geverfd haar, was wat ouder, klein en keek met vrolijke ogen de wereld in. Een grote glimlach voltooide de prachtige uitstraling van deze levenslustige vrouw, die Margreet bleek te heten.
“Kom we gaan lekker in de tuin zitten”, zei ze en we liepen naar een overdekt terras. “Wil je koffie of thee?” vroeg ze direct. Nadat we samen hadden besloten het op thee te houden en ze even binnen was geweest om dat te maken, kwam ze met twee grote glazen thee en wat lekkers naar buiten.
“Heeft u plannen mevrouw Margreet?” vroeg ik haar vanwege het leeftijdsverschil wat plagerig. Ze moest erom lachen en keek me indringend aan terwijl ze me een plak koek gaf en een knipoog waarna ze begon te vertellen.
Zij en haar man stamden uit het hippietijdperk: je weet wel ‘love en peace all the time’. Ze waren elkaar op latere leeftijd tegengekomen en hadden een heerlijk leven gehad, weinig gewerkt, veel gedaan en altijd een beetje de problemen voor zich uitgeschoven.
Haar man was ondertussen overleden en ze liep nu tegen een financieel probleem aan. Vanwege het levensgenieten gecombineerd met een beperkt inkomen, hadden ze tot twee keer toe de hypotheek verhoogd. De maandlasten werden nu te hoog en gezien de huidige huizenmarkt had ze besloten haar huis te verkopen om zo wat over te houden voor de jaren die haar nog restten.
“Maar wat ga je dan doen Mevrouw Margreet?” vroeg ik haar. “Want je zult toch ergens moeten gaan wonen en dat kost altijd geld.”
“Nou Bart “, zei ze, “ik heb een lieve vriend en die woont op Ibiza in een heel klein huisje op het rustige en groene deel van het eiland. Hij geeft daar yogacursussen voor (hippie)ouderen en ik kan bij hem in gaan wonen voor weinig geld en eventueel ook yogacursussen gaan geven. Bij dat idee word ik weer helemaal happy!” Ze straalde. “Back tot the sixties”, zei ze erbij.
“Wat een prachtige oplossing! En daarbij ook nog bijna altijd mooi weer”, zei ik tegen haar.
“Zo is het maar net, dus aan jullie de taak om mijn plekje hier zo snel en duur mogelijk te verkopen. Dan kan ik verder met mijn leven.”
We bespraken de juiste verkooptactiek, de prijs, de kosten en het vervolg van de werkzaamheden. Een uurtje later waren we klaar. De zon was net prachtig ondergegaan en het uitzicht was werkelijk een plaatje. “Dat heb ik straks ook weer op Ibiza”, zei mevrouw Margreet. “Dezelfde zon, ook zo mooi rood, alleen op een andere plek!”
We gingen van start met de verkoop; teksten maken, foto’s schieten, een brochure opstellen, onze relaties bellen die al lang op zoek en dus meestal zeer serieus zijn en de woning op Funda plaatsen. Bij het maken van de foto’s kwam er toch een opmerking van mevrouw Margreet. Ze vond ze prachtig maar miste er een. Toen ik vroeg wat ze daarmee bedoelde, begon ze over de ondergaande rode zon in combinatie met het uitzicht. Ze vroeg eigenlijk of ik daar ’s avonds een keer een foto van wilde maken.
Twee dagen later was het weer zo’n mooie zomeravond en ik ging naar haar toe om het gevraagde plaatje te schieten. Toen dat feilloos lukte, vroeg ik haar waarom ze zo specifiek dit plaatje wilde hebben. Het antwoord was heel simpel: “toen ik hier voor de eerste keer kwam, was het net zo’n mooie avond en was ik direct verkocht. Dat zal een nieuwe eigenaar ook hebben, denk ik. We zouden eigenlijk de bezichtigingen ook op dit tijdstip moeten doen”, lachte ze me toe. “Maar ik gun je ook een vrije avond hoor, dus we doen het gewoon overdag maar dan wel met een foto van het mooiste moment van de dag met de ondergaande zon erbij.”
We startten de verkoop en de belangstelling was, zoals bij heel veel panden, enorm. We organiseerden twee kijkochtenden waarbij er 35 partijen kwamen kijken. De meeste kijkers waren verrukt van de plek en realiseerden zich dat ze met de boerderij nog flink aan de slag moesten. Maar dan had je ook wat moois.
Er was een kijkerspaar dat vroeg of ze ‘s avonds nog een keer langs mochten komen om ook die sfeer mee te krijgen. Toen ik dit aan mevrouw Margreet vertelde, vond ze dat geen enkel probleem maar juist leuk. En zo geschiedde.
De volgende ochtend belde mevrouw Margreet. “De boerderij is verkocht hoor Bart”, zei ze opgetogen. “Oh”, zei ik verrast, “heb je hem zelf verkocht?” “Ja”, antwoordde ze lachend, “alleen moeten we het nog eens worden over de prijs.” “Hoe bedoel je? Als je je huis verkocht hebt, is er toch een prijs afgesproken?” vroeg ik. “Nee joh, dat mag jij doen want daar ben jij veel beter in dan ik. Maar op die avond met een rode ondergaande zon zag ik bij die mevrouw hetzelfde gebeuren als bij mij destijds; ze werd verliefd en dus gaan ze het kopen. Wacht maar af.”
De biedingstermijn verliep drie dagen later en er waren veel biedingen binnengekomen. Het laagste bod was de vraagprijs en het hoogste bod lag daar maar liefst 200.000 euro boven. Deze bieders waren echter niet degenen die ‘s avonds nog waren gekomen. Zij boden 25.000 euro minder dan het hoogste bod. Mevrouw Margreet kwam op kantoor om de biedingen te bespreken en ik vroeg haar wat ze ervan vond.
Ze was beduusd. “Zo’n opbrengst had ik nooit verwacht Bart. Geweldig! Nu kan ik lekker onbekommerd naar Ibiza en heb ik genoeg geld om van te leven.”
“Je gaat dus akkoord met de hoogste bieding?” vroeg ik haar. “Nee joh, ben je gek. De mensen die ’s avonds kwamen kijken, bieden weliswaar minder maar ik gun het hun van harte en ik wil graag met hen de deal maken. Zij zullen hier net zo gaan genieten als wij hebben gedaan en dat verdienen zij, het huis en deze plek. Dus we gaan voor hen!”
Alle bieders werden geïnformeerd en de kopers waren meer dan blij. De volgende dag stond er een taart van hen bij ons op kantoor. De koopovereenkomst werd opgemaakt, ondertekend en naar de notaris gestuurd.
Twee maanden later was de overdracht en iedereen was blij. Mevrouw Margreet had ondertussen een leuke band met de kopers opgebouwd en het was meer een soort reünie dan een oplevering. Na de overdracht vertrok Mevrouw Margreet naar Schiphol om naar haar geliefde Ibiza te vliegen en de kopers gingen opgetogen naar hun nieuwe thuis.
Drie dagen later kregen we een mail van mevrouw Margreet met een leuk verhaal hoe het haar verging en in de bijlage een foto; zij op het strand van Ibiza met een prachtige rode ondergaande zon achter haar. De tekst eronder zei genoeg.
Zelfde zon, andere plek!!
